Epifaniczny tom 8 – rozdział 5 – str. 267
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
uczynił siebie papieżem w Anglii. Henryk był odpowiedzialny za wiele zła, którym nie można jednak obarczać protestantyzmu, co stronniczy papiści niestrudzenie czynią. Pomimo odrzucenia politycznej i duchowej władzy papieża w Anglii, żył i umarł on bowiem jako katolik w doktrynie, a w wysiłkach niedopuszczenia do tego, by protestantyzm przeniknął do Anglii, zabił wielu protestanckich męczenników. Odrzucając władzę papieża w Kościele i państwie niewątpliwie przygotował on jednak grunt dla protestantyzmu.
(45) Wielce niezadowolony z postępowania Henryka, papież Paweł III już w sierpniu 1535 roku przygotował bullę w celu ekskomunikowania go z Kościoła i pozbawienia go tronu. Zaprzyjaźnionym europejskim monarchom udało się jednak powstrzymywać papieża od ogłoszenia tej bulli aż do roku 1538. Papież ogłosił ją w sierpniu tego roku, pomimo protestów monarchów Europy. Jako kardynał, papież ten był jednym z najbardziej gorliwych członków papieskiego dworu, który niemal jednomyślnie stał po stronie Henryka, od samego początku namawiając jego poprzednika do unieważnienia małżeństwa Henryka i Katarzyny, jako niezgodnego z Pismem Świętym i prawem kanonicznym. Teraz, jako papież, udawał, że głównym powodem jego klątwy i (próby) detronizacji Henryka było jego postępowanie wobec Katarzyny, dobrze wiedząc, że do wyklęcia Henryka i nakazania jego detronizacji pobudzało go odrzucanie przez Henryka jego uzurpacji wobec swobód, władzy i bogactw Anglii, a przede wszystkim jego roszczenia do władzy w państwie i Kościele Anglii.
(46) Przytoczymy główne punkty tej bulli, która liczyła 22 paragrafy, by nasi czytelnicy mogli zobaczyć, co robiliby współcześni papieże, gdyby mogli. Po preambule, przedstawiającej roszczenie papieża jako namiestnika Chrystusa do sprawowania władzy nad Kościołem i państwem w chrześcijaństwie, w paragrafach 1 do 3 wylicza on rzekome wykroczenia Henryka. Paragraf 4 nawołuje Henryka i jego stronnictwo do zaprzestania rzekomego