Epifaniczny tom 8 – rozdział 5 – str. 278
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
wkrótce potem), pozostawiając flotę Parmy otoczoną w Niderlandach przez angielską flotę. Anglia przypisała to zwycięstwo Bogu, wybijając medal, na którym napisano słowa Psalmisty: „Posłał Swe wiatry i rozproszył ich”.
(54) Kilka lat później kolejna armada została wysłana przez Filipa, którą spotkał niemal ten sam los. W końcu Elżbieta zwyciężyła, a papiestwo poniosło klęskę. Moglibyśmy mówić o kolejnych papieskich spiskach przeciwko angielskiej władzy świeckiej np. spisku prochowym, w którym w czasie otwarcia parlamentu próbowano wysadzić w powietrze całą królewską rodzinę, całą brytyjską arystokrację, Izbę Gmin oraz wszystkich wizytujących lokalnych urzędników, tj. próbowano zniszczyć niemal wszystkich wpływowych Anglików z mężczyzn i kobiet. Były też wysiłki Karola II, a szczególnie Jakuba II, ponownego wprowadzenia papiestwa ze szkodą dla władzy świeckiej, pokrzyżowane przez czujnych i kochających wolność Anglików. Przedstawiliśmy pod tym względem wysiłki papiestwa zmierzające do obalenia państwa i władców, których nie mogło ono kontrolować. Było to pogwałceniem Boskiego prawa (Rzym. 13:1-6; itd.) – „każda dusza niech będzie zwierzchnościom wyższym poddana”. Właśnie wśród takich i z powodu takich wydarzeń antytypiczny Eliasaf w znacznej mierze ofiarował swą czaszę – nauki obalające – przeciwko tym, którzy w interesie supremacji papieża odmawiali państwu władzy nad wszystkimi obywatelami. I właśnie z tego powodu podaliśmy tak wiele z historii tych konfliktów. Na podstawie rzekomej władzy papieża nad wszystkimi narodami, jako namiestnika Chrystusa, teologowie Rzymu próbowali dowodzić słuszności postępowania papieża w stosunku do władców świeckich, którzy odrzucali jarzmo papieskie. Antytypiczny Eliasaf podejmował i obalał jednak każdy ich argument. Jego trzema najzdolniejszymi przedstawicielami w tym obalaniu byli Jeremy Taylor, Isaac Barrow i Richard Hooker, którzy tworzą trio najzdolniejszych przedstawicieli antytypicznego Eliasafa. Książka Barrowa zatytułowana „A Treatise on the Pope’s Supremacy” [„Rozprawa na temat supremacji papieża”]