Epifaniczny tom 8 – rozdział 5 – str. 281
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
rozciągnięte na 25 lat poprzedzających jego śmierć! Uczył, że jedynym dowodem czwartego twierdzenia były bezpodstawne roszczenia papieży i ich rzeczników. Wykazywał bowiem, że ani Pismo Święte, ani wiarygodna historia tego nie potwierdzają ani nie czynią o tym wzmianki. Wskazywał, że piąte twierdzenie nie ma najmniejszej podstawy w Biblii, rozsądku czy wiarygodnej historii. Dowodził, że biskup Rzymu stopniowo powiększał swą władzę w okresie wielu stuleci, poprzez wszelkiego rodzaju sprzyjające wydarzenia, oszustwa, uzurpację, poparcie od różnych królów itd., którzy w swych sporach potrzebowali łaski papieża i sami z kolei przyznawali mu pewne korzyści, władzę, terytoria itp. Antytypiczny Eliasaf całkowicie zaprzeczał prawdziwości szóstego twierdzenia i podawał niezliczone fakty dowodzące, że w pierwszych wiekach Kościoła biskup Rzymu nie posiadał supremacji nad całym Kościołem i że począwszy od pierwszych wieków nigdy nie sprawował jej nawet nad całym Kościołem zachodnim. Po obaleniu poprzednich sześciu twierdzeń nie można już nic powiedzieć w obronie siódmego.
(56) Po obaleniu supremacji papieskiej w Kościele antytypiczny Eliasaf obalał ją oczywiście w państwie. Zadawał kłam papieskim argumentom o zwierzchności papieża nad wszelką władzą świecką, wykazując, że zaczęto powoływać się na nią jako władzę w Kościele długi czas po tym, jak papież w VI wieku uzyskał władzę świecką; że doczesna władza papieża została zdobyta przez cichą uzurpację, sprzyjające okoliczności oraz łaskę uległych i będących w potrzebie książąt; że papież tak naprawdę był wasalem Karola Wielkiego; że absolutna supremacja papieża, jako namiestnika Chrystusa nad narodami Zachodu, została w IX wieku przedstawiona jako odwieczna doktryna za pomocą sfałszowanych dekretów Izydora (do czego obecnie przyznaje się papiestwo) oraz darowiznę Konstantyna (po raz pierwszy wspomnianą w roku 788, w liście papieża Hadriana I do Karola Wielkiego); że dopiero za czasów Hildebranda w XI wieku roszczenie to zostało rozbudowane dogmatycznie,