Epifaniczny tom 8 – rozdział 5 – str. 282
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
jako mające zastosowanie ogólnoświatowe; i że dopiero za czasów Innocentego III w XIII wieku zostało ono niemal powszechnie wprowadzone w życie. W ten sposób antytypiczny Eliasaf dowodził, że obydwie części papieskiej supremacji rozwijały się przez długie stulecia i nie mają biblijnego pochodzenia. Jej biblijność została więc obalona. Na wiele sposobów wykazywał on też jej sprzeczność z rozumem i naturalnym prawem. Co więcej, na podstawie nauk i przykładu Chrystusa, Apostołów i pierwotnego Kościoła dowodził, że Głowa i członkowie Kościoła w ciele mieli być poddani władzy świeckiej. We wcześniejszej części tego rozdziału cytowaliśmy odnośne wersety i dlatego nie będziemy czynić tego tutaj. W ten sposób antytypiczny Eliasaf ofiarował swą czaszę.
(57) Ofiarował on też swoją łyżkę, tj. nauki etyczne – wychowywanie w sprawiedliwości, związane z jego nauczaniem. Wykazywał, że najgorsza tyrania w państwie jest lepsza od anarchii; że w związku z tym lud Boży, z powodu korzyści płynących od najgorszego rządu, jest zobowiązany okazywać posłuszeństwo tym jego prawom, które nie zmuszają do gwałcenia Pisma Świętego, a w przypadku takiego gwałcenia ma posłusznie przyjmować przewidziane przez prawo kary, jako część cierpienia dla sprawiedliwości. Wskazywał, że taka droga posłuszeństwa rozwija samozaparcie, porządek, pokój, zadowolenie, wiarę, nadzieję, miłość, cichość, wierność i siłę charakteru. Dowodził, że pomoże ona innym w rozwijaniu tych zalet i ostatecznie będzie rekomendacją Słowa Pana dla przekornych urzędników. Wykazywał, że przez to wszystko lud Pana rozwija serce i umysł w łasce, wiedzy i owocach służby, jako przygotowanie do Królestwa. Używał więc tej nauki do propagowania sprawiedliwości. W ten sposób głosił pokój polityczny, zadowolenie i pomyślność. Dokonał w tym wiele dobrego, szczególnie w Wielkiej Brytanii i zależnych od niej terytoriach, oraz w Ameryce, i w ten sposób ofiarował swą łyżkę.