Epifaniczny tom 8 – rozdział 4 – str. 170
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii
nie ma powodu, by odróżniać je od zachowujących korony. Dopiero gdy występuje jakiś szczególny powód odróżnienia ich od Kapłanów jako zachowujących korony, są oni pokazywani jako znajdujący się poza antytypiczną Świątnicą i już nie przez kapłanów, tak jak ma to miejsce w obecnym rozdziale, w przypadku dwunastu książąt. Wszyscy przypominamy sobie, jak nasz Pastor wielokrotnie zwracał nam uwagę na fakt, że za jego dni nie było Wielkiej Kompanii jako takiej i że wszystkie nowe stworzenia znajdowały się w Świątnicy, jako część antytypicznego Aarona. Antytypiczne nauki tego rozdziału na temat dwunastu książąt Wieku Ewangelii, przynoszących antytypicznego kozła na ofiarę za grzech, dowodzą, że ten pogląd naszego Pastora był prawidłowy. Dlaczego? Ponieważ w czasie Wieku Ewangelii Kozioł Pański oraz ci, którzy później stali się Kozłem Azazela, są w typie nazwani kozłami na ofiary za grzech (3Moj. 16:5). Natomiast z punktu widzenia skończonego obrazu tylko Kozioł Pański rzeczywiście został w pełni ofiarowany jako ofiara za grzech. Zatem przed rokiem 1917 wszyscy utracjusze koron mieli udział w jego ofiarowaniu, a więc jako nowe stworzenia byli częścią antytypicznego Aarona, który sam ofiaruje Kozła Pańskiego. Widzimy więc, że utracjusze koron byli częścią antytypicznego Aarona aż do roku 1917, kiedy to jako nowe stworzenia zaczęli być usuwani z antytypicznej Świątnicy na antytypiczny Dziedziniec, podczas gdy ich człowieczeństwo było wyprowadzane z Dziedzińca i oddawane człowiekowi na to obranemu. Z punktu widzenia obrazu Wieku Ewangelii widzimy więc, że dwunastu książąt, przynoszących kozła na ofiarę za grzech, reprezentuje: (1) osoby z Wieku Ewangelii, (2) które mają udział w ofierze za grzech, (3) które są traktowane jako odrębne od klasy Chrystusa i (4) które muszą być nowymi stworzeniami, ponieważ tylko one przynoszą ofiarę za grzech. Innymi słowy, dla celów Wieku Ewangelii dwunastu książąt reprezentuje dwanaście grup jednostek, które straciły