Epifaniczny tom 8 – rozdział 4 – str. 172
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii
Maluczkiego Stadka) i jego współpracownicy oraz Bernard (nauczyciel Wielkiej Kompanii) i jego współpracownicy spierali się na temat związku między wiarą a wiedzą, w wyniku czego katolicyzm rzymski stał się orędownikiem głębszego sekciarstwa w zabobonnej wierze, w odróżnieniu od wiary opartej na zrozumieniu. W każdym przypadku pasterze Maluczkiego Stadka byli przeganiani, a pasterze Wielkiej Kompanii utrzymywali to, co wydawało im się być nagrodą za zwycięską walkę: Abraham i jego pasterze dostali skaliste wyżyny, Lot i jego pasterze – zielone równiny, lecz ich tereny rozciągały się w kierunku Sodomy. Pasterze Izaaka zostawili studnie Esek [sprzeczka] i Sytna [zwada] w rękach pasterzy filistyńskich. W tych obrazach, tak jak w 4Moj. 1; 7, ci, którzy reprezentują nauczycieli Wielkiej Kompanii, nie są uwzględnieni w pasterzach Abrahama i Izaaka, lecz są pokazani w obcych im osobach. Dzieje się tak w celu pokazania różnicy między nimi. Gdyby o nią nie chodziło, nie pokazywano by żadnej różnicy. Gdy w obrazie Aarona nie chodzi o rozróżnienie, są w nim pokazani zarówno zachowujący, jak i tracący korony.
(4) Omawiając tę kwestię, pragniemy podać kilka przykładów – Kalwina, Menno i Socyna – by dowieść, że nie byli oni członkami Maluczkiego Stadka w typach Jakuba i Aarona, lecz w typie dwunastu książąt. Jest to prawdą, ponieważ każdy z nich pomagał w zamienianiu odpowiednich denominacji w sekty. I tak, Kalwin zamienił w sektę ruch Zwingliego, czyniąc z niego kościół reformowany, prezbiteriański; Menno zamienił ruch Hubmaiera w sektę Kościoła baptystów; natomiast Socyn zamienił w sektę ruch Serweta, czyniąc z niego Kościół unitariański. Tak więc ci trzej są pokazani w typie w trzech z dwunastu książąt Izraela, a nie w Jakubie spładzającym swych synów ani w Aaronie przy liczeniu Izraelitów. W najlepszym razie powinniśmy ich zatem uważać za członków Wielkiej Kompanii, a w przypadku Socyna, który odrzucił okup, możemy wątpić, czy jest on nawet w Wielkiej Kompanii.
(5) Powyżej podaliśmy nasze argumenty dla poglądu, że antytypem dwunastu książąt dwunastu pokoleń Izraela, opisanych