Epifaniczny tom 8 – rozdział 4 – str. 173
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii
w 4Moj. 1 ; 7, jest dwanaście grup nowych stworzeń, będących utracjuszami koron (w rzeczywistości należącymi do Wielkiej Kompanii). Zatem antytypem ofiar dwunastu książąt, opisanych w 4Moj. 7, są rzeczy ofiarowane Panu przez dwanaście grup wodzów Wielkiej Kompanii, po jednej grupie dla każdej z dwunastu denominacji chrześcijaństwa. Po tych uwagach wstępnych przystępujemy obecnie do omówienia szczegółów przedstawionych w tym długim i interesującym rozdziale pamiętając, że rozważamy antytyp tego rozdziału na Wiek Ewangelii, a nie na Epifanię czy Tysiąclecie. Nasze poprzednie rozważania w 4 Mojżeszowej również odnosiły się do antytypów Wieku Ewangelii.
(6) Jak pamiętamy, werset 1 odnieśliśmy do Epifanii jako dowód na to, że zanim wozy okresu Epifanii miały być przekazane Lewitom Epifanii (E 5, roz. III), całe Maluczkie Stadko miało być popieczętowane na czole. Jako dowodu użyliśmy w tym celu wyrażenia: „w dniu, w którym Mojżesz w pełni wystawił przybytek … ofiarowali książęta”. Uważamy ten dowód za prawidłowy. Ten fakt budzi jednak kilka pytań: (1) Jeżeli dniem z tego wersetu jest Epifania, w jaki sposób można odnieść ten fragment do Wieku Ewangelii? (2) Jeśli odniesiemy go do Wieku Ewangelii, w jaki sposób wyrażenie w pełni wystawił przybytek może być prawdziwe przed Epifanią? Biorąc pod uwagę naszą wyżej wspomnianą metodę przedstawiania dowodów, są to oczywiste pytania, lecz można na nie udzielić zadowalających odpowiedzi, w harmonii z naszym wyżej wspomnianym poglądem. Odpowiadając na pierwsze pytanie, stwierdzamy: tak jak nasze wcześniejsze rozważania (obejmujące 4 Moj. 1-6 oraz 26) potwierdzają potrójne zastosowanie – na Dzień Ewangelii, Dzień Epifanii oraz Dzień Tysiąclecia – analizowanych tam kwestii, tak w pozostałej części 4 Mojżeszowej obowiązuje ta sama zasada – jest ona typiczną historią tych trzech okresów. Obraz przybytku wymaga, by te trzy zastosowania były prawdziwe, a wypełnione fakty dwóch z nich