Epifaniczny tom 8 – rozdział 4 – str. 184
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii
okresów Kościoła między Żniwami – tych „drugorzędnych proroków”, których Pan używał jako Swego szczególnego oka, ręki i ust wobec pozostałych braci w czasie smyrneńskiego, pergameńskiego, tiatyrskiego, sardyjskiego i filadelfijskiego okresu Kościoła. Eleazar reprezentuje gwiazdy obydwu okresów żęcia. Przekazanie przez Mojżesza wozów i wołów Gerszonitom i Meraritom za pośrednictwem Itamara przedstawia naszego Pana torującego drogę dla antytypicznych Gerszonitów i Meraritów do przyjęcia wyżej wspomnianych towarzystw lub ich odpowiedników w pracy, jaką Pan dał im do wykonania; za pośrednictwem wyżej wspomnianych pięciu gwiazd Pan zachęcał i pobudzał też ich do korzystania z nich. Na przykład dwunastu wielkich reformatorów – Luter itd. – czyniło przygotowania, zachęcało i pobudzało ich do używania tych antytypicznych wozów.
(20) Werset 9 zapewnia nas, że Kehatyci nie otrzymali żadnych wozów ani wołów, ponieważ ich część służby na rzecz świątyni polegała na noszeniu na ramionach. W ten sposób, w odróżnieniu od pozostałych antytypicznych Lewitów, byli oni typem tego, że praca antytypicznych Kehatytów jest pracą indywidualną. Kilku typicznych Kehatytów noszących jeden sprzęt lub jeden komplet naczyń na swych ramionach wskazuje na współpracę jednostek, przez co są oni typem faktu, że antytypiczni Kehatyci mieli działać zarówno wspólnie, jak i indywidualnie. Gdy przyjrzymy się istocie pracy antytypicznych Kehatytów (roz. II) – tworzących(1) językowe (Amramici), (2) interpretacyjne (Isharyci), (3) historyczne (Hebronici) i (4) systematyczne (Uzzielici) wykłady i dzieła związane z Biblią i chrześcijańską religią jako służbą na rzecz antytypicznego Przybytku – od razu widzimy, że do wykonania swej pracy nie potrzebują oni żadnych organizacji. W jaki sposób organizacja mogłaby bezpośrednio pisać książki i wygłaszać wykłady? W oczywisty sposób jest to praca osobista, i ten osobisty aspekt ich działań jest pokazany w typie przez Kehatytów