Epifaniczny tom 8 – rozdział 4 – str. 185
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii
noszących swój ciężar na ramionach. Pisząc książki i przygotowując wykłady, antytypiczni Kehatyci wzajemnie się wspomagają przez ustne lub pisemne pouczenia. Niekiedy pracują też wspólnie, pisząc oddzielne części tych samych książek, na przykład hasła do słowników biblijnych i religijnych encyklopedii. Taka wspólna pomoc i współpraca pokazana jest w typie przez dwóch lub więcej Kehatytów razem niosących na drążkach sprzęty i naczynia przybytku.
(21) Powyższa analiza pokazuje opartą na faktach i logiczną interpretację typu i antytypu 4Moj. 7:1-9. Jest dowodem i potwierdzeniem naszej wcześniejszej interpretacji odnośnych fragmentów 4Moj. 1,3, 4. Wszystkie one ukazują harmonię i zgodność zasad Pisma Świętego oraz faktów z historii Kościoła, czego powinniśmy spodziewać się między typem a antytypem. W tych wszystkich rozważaniach ściśle trzymamy się definicji naszego Pastora. Podając paralelę typu i antytypu między tymi definicjami a przytoczonymi faktami, zauważamy między nimi całkowitą zgodność, co jest charakterystyczną cechą typów i antytypów Jehowy. Mamy zatem zapewnienie wiary, że Pan podał nam przez to kolejną partię prawdy epifanicznej na temat obrazu Wieku Ewangelii – kolejne światło księżyca, świecącego obecnie w nocy czasu ucisku (Psalm 121:6). Dziękujemy, wielbimy i wychwalamy za to Ojca Światłości, od którego pochodzi każdy dobry i doskonały dar.
(22) Teraz kontynuujemy rozważanie tego rozdziału, rozpoczynając od wersetu 10. Wierzymy jednak, że krótki przegląd naszych rozważań z 4Moj. 1-6 i 26 pomoże nam uzyskać lepszy i bardziej spójny obraz antytypicznego tła tej księgi i w ten sposób lepiej dostrzec to, jak ogólne zarysy historii ludu Bożego Wieku Ewangelii są pokazane w ogólnych zarysach 4 Mojżeszowej. Najpierw przypomnimy więc pokrótce dotychczasowe rozważania. 4Moj. 1:1-17 pokazuje nam w typie narzędzia używane przez Pana do określania, definiowania, wytyczania granic itd. dwunastu denominacji chrześcijaństwa.