Epifaniczny tom 8 – rozdział 4 – str. 200
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii
(36) Jak dotąd, przebadaliśmy w tym rozdziale typ i antytyp 4Moj. 7:1-18, podając szczegóły na temat mis, czasz, łyżek, ich zawartości oraz różnych ofiar ze zwierząt, wymienionych w wersetach 12-17 i związanych z ofiarami Nachszona. Rozważając ofiary pozostałych jedenastu książąt, nie będziemy musieli wchodzić w szczegóły, ponieważ w typie są one wyrażone dokładnie tymi samymi słowami i, ogólnie mówiąc, są takie same w ofiarach antytypicznych. Różnica w antytypie polega na różnicy między dwunastoma doktrynami, na rzecz których antytypiczni książęta kolejno składali dary. Każdy z nich ofiarował nauki naprawiające (misę), obalające (czasze) oraz wychowujące w sprawiedliwości (łyżki), inne od tych ofiarowanych przez pozostałych jedenastu, ponieważ odnośna prawda ogólna ofiarowana przez każdego z antytypicznych książąt dotyczyła innego tematu. Omawiając ofiary pozostałych jedenastu książąt, będziemy zatem pomijać ogólne informacje na temat mis, czasz, łyżek oraz różnych ofiar ze zwierząt, odsyłając czytelnika do wcześniejszych rozważań.
(37) Werset 18: Zauważamy, że każdy z typicznych książąt składał swe ofiary innego dnia. Te dni w antytypie następują po sobie tylko w ramach trzech antytypicznych pokoleń, z których składa się każda z czterech grup, z wyjątkiem antytypicznego Naftaliego, a to być może dlatego, że uniwersaliści powstali po metodystach. Gdybyśmy we wszystkich dwunastu antytypicznych pokoleniach próbowali ustawić je po sobie w kolejności chronologicznej, wkrótce natknęlibyśmy się na nierozwiązywalną trudność. Na przykład Nachszon, który – jak zauważyliśmy – ofiarował pierwszego dnia, przedstawia wodzów z utracjuszy koron w Kościele prezbiteriańskim, natomiast Elisur (w. 30) – wodzów z utracjuszy koron w Kościele grekokatolickim. Antytypiczny Nachszon rozpoczął składanie ofiar około roku 1535, natomiast antytypiczny Elisur – przed rokiem 250, pomimo faktu, że typ umieszcza ofiary Nachszona i Elisura kolejno pierwszego i czwartego dnia. Podobnie Netanael (w. 18) i Eliab (w. 24) przedstawiają wodzów z utracjuszy koron kolejno w Kościele Chrześcijan i kościołach powtórnego adwentu, natomiast Szelumiel (w. 36) i Eliasaf (w. 42) przedstawiają kolejno wodzów z utracjuszy koron w Kościele katolickim i episkopalnym.