Epifaniczny tom 8 – rozdział 4 – str. 207
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii
(47) Ruch adwentyzmu został zapoczątkowany (Jakub spładzający Zebulona) przez Williama Millera, który początkowo był niewierzący, lecz dzięki studiowaniu Biblii uwierzył. Około 1818 r. rozpoczął badania nad proroctwami i chronologią. Do 1829 r. rozwinął niemal cały system chronologii i doktryny proroctw i zaczął rozmawiać na ten temat z innymi. Jednak aż do roku 1831 rzadko wspominał o nim publicznie. Jego pierwszy publiczny wykład na temat drugiego adwentu został wygłoszony pierwszej niedzieli sierpnia, 1831 r. (White, „Życie Millera”, str. 80). Br. Miller akcentował wiele rzeczy, a szczególnie: (1) chronologię proroctw, (2) drugi adwent Chrystusa oraz (3) tysiącletnie panowanie świętych z Chrystusem, po drugim adwencie. Do dnia swojej śmierci (20 grudnia 1849) wierzył w nieśmiertelność człowieka, jego świadomość w śmierci, wieczną szczęśliwość osiąganą z chwilą śmierci przez sprawiedliwych oraz wieczne męki – przez złych. Początkowo oczekiwał powrotu Pana, i to w sposób widzialny w ciele, gdzieś pomiędzy marcem a październikiem 1843 r., a kiedy to nie spełniło się – 22 października 1844 r. Po drugim rozczarowaniu z pokorą przyznał się publicznie do błędu, ale nie mógł wskazać, gdzie popełnił błąd w swoich proroczych okresach, które od marca 1844 r. na ogół poprawnie rozumiał. Jednak swoje okresy 1290 i 1335 lat rozpoczynał 30 lat przed okresem 1260 lat, które począwszy od marca 1844 r. właściwie zaczynał w 539 r. n.e. (przed marcem 1844 r. rozpoczynał je w roku 538). Rozpoczynał i kończył 2300 dni odpowiednio w 457 r. p.n.e. i 1843 r. n.e. Z pewnością nie rozumiał poprawnie czasu, celu ani sposobu drugiego przyjścia Pana. Jego chronologiczne okresy były na ogół poprawne, chociaż błędnie stosował niektóre ich części. Jego ruch naprawdę był według Boskiego porządku, odpowiadając w równoległej dyspensacji „prawdziwym Izraelitom” oraz mędrcom, udającym się na spotkanie Mesjasza przed i tuż po narodzeniu naszego Pana.
(48) Jaką szczególną doktrynę Pan podał przez niego, w związku z którą antytypiczny Eliab ofiarował swoją antytypiczną