Epifaniczny tom 8 – rozdział 4 – str. 212
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii
ducha gniewu, pychy, samowywyższenia, złośliwości, zazdrości, walki, nienawiści, odwetu itp., zrodzonego przez warunki stworzone przez fałszywą nadzieję? O tak, zaiste! I właśnie tak antytypiczny Eliab wykorzystywał obietnicę rychłego powrotu naszego Pana, pochodzącą z nauk br. Millera na temat czasu proroczego związanego z Jego powrotem. Kto zaprzeczy, że naprawiające zastosowanie tych nauk skutecznie umożliwiało przyjmującym je wiernym oczyszczanie samych siebie ze zła, jakie sprowadzał postmillenaryzm? Jeśli spojrzymy na życie wiernych adwentystów, dostrzegamy u nich wiele podobieństw do pierwotnego Kościoła, w jego zapierającym się świata duchu, a to niewątpliwie dzięki naciskowi, jaki antytypiczny Eliab kładł na oczyszczający wpływ bliskości tej błogiej nadziei. Podkreślając oczyszczającą moc myśli o bliskości drugiego adwentu, i to w rozmaitych szczegółach oraz we właściwym duchu, antytypiczny Eliab ofiarował swoją antytypiczną misę, wypełnioną antytypiczną przednią mąką, zagniecioną z antytypiczną oliwą.
(53) Ci adwentystyczni wodzowie z utracjuszy koron ofiarowali też antytypiczną czaszę – nauki obalające ataki na prorocze okresy czasowe, podane przez br. Millera. W czasie swojej działalności ruch Millera przyciągał wiele uwagi i miał licznych uzdolnionych mówczych oraz literackich przeciwników. Wśród przeciwników br. Millera byli profesorowie Stowe, Pond, Bush, Stuart i Chase oraz doktorzy Dowling, Jarvis, Hinton, Hamilton, Shimeal i Kendrick. Różniąc się w swoich poglądach, próbowali oni w różny sposób obalać jego poglądy na temat czasowych proroctw związanych z drugim adwentem. Niektórzy z nich zaprzeczali, że 2300, 1260, 1290 czy 1335 dni przedstawiają lata. Antytypiczny Eliab udowadniał im, że są w błędzie, co czynił szczególnie przy pomocy 70 tygodni, 490 dni do końca wyłącznej łaski dla Izraela; dowodził też, że hebrajskie słowo chatach, przetłumaczone w Dan. 9:24 jako „wyznaczono”, oznacza „odcięto”, odcięto z tych 2300 dni. Niektórzy z nich twierdzili, że czwarte królestwo Daniela (Dan. 7, 8)