Epifaniczny tom 8 – rozdział 4 – str. 214
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii
dotyczącymi czasu powrotu naszego Pana, podanymi przez br. Millera. Tak jak doktryna o szybkim powrocie Pana prowadziła do oczyszczania tych, którzy ją przyjmowali, od grzechu, błędu, samolubstwa i światowości, tak prowadziła ona również do rozwijania u jej wyznawców łask Ducha. Z tego powodu antytypiczny Eliab podawał ją jako ową błogą nadzieję, której spełnienie oznaczało wyzwolenie i uwielbienie członków Kościoła oraz ich wieczne połączenie z Panem i sobą nawzajem. To oczywiście budziło nadzieję. Podkreślali konieczność miłości do Boga, Pana Jezusa, braci oraz świata ludzkości, włączając wrogów, jako niezbędną, by nadawać się do udziału w spełnieniu się tej nadziei; a to oczywiście prowadziło do rozwijania miłości u wiernych. Podkreślali konieczność zachowywania tej nadziei w sercu, jako środka umożliwiającego braciom praktykowanie cierpliwości wśród przeszkód do pobożnego życia. Pomagało to rozwijać cierpliwość u tych, którzy na to reagowali. Ukazywali tę nadzieję braciom, by umożliwić im rozwijanie niebiańskiego sposobu myślenia. Przez podkreślanie małości naszych obecnych cierpień, zapierania samego siebie oraz ofiar w porównaniu z „chwałą, która ma się objawić”, antytypiczny Eliab podawał nauki, które pomagały braciom przejawiać ducha posłuszeństwa. Przez kontrastowanie owej nadziei z naszą nicością podawali nauki mające na celu wyrobienie pokory. Podkreślając myśl o przyjściu Jezusa jako Króla i Pana, przedstawiali nauki skłaniające do cichości. Przez kontrastowanie nicości obecnych ziemskich rzeczy z wagą obecnych przywilejów służby oraz perspektywą chwały, prezentowali nauki sprzyjające rozwijaniu gorliwości. W ten sposób poselstwo o bliskości drugiego adwentu, w miarę jak antytypiczny Eliab podkreślał różne jego etapy, stawało się w jego rękach bardzo istotnym środkiem wychowywania w sprawiedliwości – nauk etycznych. W tej antytypicznej łyżce było wiele antytypicznego wonnego kadzidła; z pewnością było ono ofiarowane przez antytypicznego Eliaba.