Epifaniczny tom 8 – rozdział 3 – str. 114
Grzesznicy i Nazarejczycy Wieku Ewangelii
jest w Biblii nazywanych ofiarami podnoszenia (4Moj. 18:27 itd.). Ofiary podnoszenia, rzeczy święte oraz dary z wersetów 9, 10 dla celów Wieku Ewangelii reprezentują więc chwałę, służbę i radość, jaką reformujący się grzesznicy sprawiają Chrystusowi przez swą reformę i dobre postępowanie. Bóg pragnie, by Chrystus cieszył się taką chwałą, służbą i radością.
(6) W wersetach 11-31, w typie żony podejrzewanej o niewierność swemu mężowi i poddanej zaleconej przez Boga próbie, pokazane są pewne osoby z Wieku Ewangelii – kościoły denominacyjne oraz prawdziwy Kościół w ich relacji do Chrystusa, jako zaręczonych Jemu. Próby stosowane przez pogan oraz te praktykowane w średniowieczu w chrześcijaństwie zawsze były na niekorzyść oskarżonego. Wymagały one na przykład, by ofiary chodziły po rozpalonych węglach, przez płonący ogień, wkładały ręce do wrzącej wody itd. Jeśli ofiara nie została poparzona, wyszła bez szwanku i nie wydała z siebie krzyku, była uznawana za niewinną. Jeśli jednak została zraniona, doznała obrażeń lub wydała okrzyk, była uznawana za winną według teorii, że bogowie lub Bóg uchroniłby niewinną osobę przed szkodą i bólem, a tej winnej pozwoliłby doznać szkody i trudnego do zniesienia bólu! Cała zasada, na której oparte były takie próby, była oczywiście zła – tak naprawdę była kuszeniem Boga. Jedyna próba zalecana przez Biblię nie zawierała tak nierozsądnych elementów. W próbie z 4Moj. 5:11-31 Bóg zgodził się dokonać cudu przynoszącego szkodę tylko winnej osobie, natomiast żaden cud nie miał być dokonywany w czasie próby w stosunku do osoby niewinnej, choć w razie potrzeby zostałby on dokonany, by uczynić ją płodną. Gdy zrozumiemy antytyp tej historii, od razu dostrzeżemy wspaniały symbol, jaki Pan podał w związku z omawianą obecnie próbą.
(7) Najpierw podamy kilka wyjaśnień ogólnych w typie i antytypie, a następnie przejdziemy do wyjaśnienia w typie