Epifaniczny tom 8 – rozdział 3 – str. 141
Grzesznicy i Nazarejczycy Wieku Ewangelii
oznaczają coś przeciwnego: że nauczyciele prawdy powinni trwać przy prawdzie we wszelkich jej formach, a także przy zasadach tkwiących u ich podstaw oraz bezpośrednich wnioskach płynących z tych zasad. Rzeczy te niewątpliwie są wymagane od nauczycieli w Kościele.
(39) Drugą rzeczą zabronioną typicznym Nazarejczykom było ścinanie włosów (w. 5). Wyrażenie „przez wszystkie dni swego ślubu odłączenia” oznacza, że śluby nazarejskie trwały przez określony okres – niektóre były na całe życie, inne na pewien czas. Jako przykład tych pierwszych możemy podać śluby nazarejskie (w każdym przypadku składane najpierw przez rodziców) Samsona, Samuela i Jana Chrzciciela, którzy byli Nazarejczykami na całe życie – Nazarejczykami od urodzenia. Śluby nazarejskie zwykle były składane przez dorosłych, i to zawsze na określony czas. Ślub ten nie był przedłużany poza te granice, chyba że został zerwany i był z tego powodu odnawiany na cały okres (w. 12). Śluby nazarejskie na całe życie wydają się przedstawiać śluby grup osób, trwające przez cały czas ich aktywności. Na przykład na podstawie doświadczeń Samsona Epifanii wnioskujemy, że Samson Wieku Ewangelii przedstawia przede wszystkim tych „drugorzędnych proroków”, którzy działali jako gwiazdy kościołów Tiatyry, Sardes, Filadelfii i Laodycei, w roli walczących z sekciarzami jako ciemiężcami ludu Pana. W ten sposób antytypiczny Samson w osobie Klaudiusza z Turynu zabił antytypicznego lwa – papiestwo – przez obalenie jego rzeczników w temacie papieskiego absolutyzmu i bałwochwalstwa; w osobie Berengariusza z Tours zabił 30 antytypicznych Filistynów w sporze na temat transsubstancjacji; spalił ich pola i rozgromił ich w atakach Piotra Abelarda na papieskie zasady oraz w demaskowaniu przez Piotra Waldo zła popełnianego przez papiestwo; wyniósł bramy antytypicznej Gazy przez Marsyliusza, Taulera, Wyclifa i Husa, zmuszając papieża i kardynałów do agitacji na rzecz reform w XIV i XV wieku, co doprowadziło do trzech synodów reformatorskich w Pizie,