Epifaniczny tom 8 – rozdział 3 – str. 145
Grzesznicy i Nazarejczycy Wieku Ewangelii
czystymi wy, którzy nosicie naczynia Pańskie” (Izaj. 52:11). Słudzy Pana splamieni grzechem są przeszkodą w swobodnym przekazywaniu Ducha i Słowa Pana, natomiast czyści słudzy Pana mają dobry wpływ na Jego sprawę i błogosławią tych, którym służą (2Tym. 2:21). Z tego powodu Bóg podał typiczne i antytypiczne zakazy odnośnie kalania się przy umarłych. Niech słudzy Kościoła strzegą więc swej wolności od zanieczyszczeń grzechu.
(43) W wersecie 7 Pan podaje szczegóły dotyczące typicznego skalania się, które zwykły człowiek uznałby za krańcowe. One znalazły się w typie dlatego, by pokazać, że bez względu na bliskość pokrewieństwa ze zmarłymi nie można dopuścić, by z tego tytułu powstała jakakolwiek nieczystość – choćby z kontaktu lub przebywania w obecności zmarłego ojca, matki, brata czy siostry. To pozornie krańcowe zalecenie było spowodowane antytypem. Duchowe skalanie bardzo łatwo może pochodzić bowiem od umarłego duchowego ojca, matki, brata czy siostry. Duchowym umarłym ojcem oczywiście nie może być Bóg jako Ojciec sług prawdy, ponieważ w Nim nie ma żadnego grzechu ani ciemności. Naszymi duchowymi ojcami Pismo Święte nazywa tych, których Bóg używa do doprowadzenia nas do spłodzenia z Ducha. Dlatego św. Paweł nazywa siebie ojcem braci w Koryncie, Tymoteusza, Tytusa i Onezyma, ponieważ to on doprowadził ich do spłodzenia z Ducha (1Kor. 4:15; 1Tym. 1:2; Tyt. 1:4; Filem. 10). Zmarły ojciec reprezentuje zatem kogoś takiego, kto odwrócił się od Pana do grzechu. Rozumiemy więc, że zakaz dla Nazarejczyka kalania się przy zmarłym ojcu jest typem zakazu dla sługi prawdy, który nie powinien pozwolić, by ten, który doprowadził go do spłodzenia z Ducha, a teraz duchowo już nie żyje, miał na niego taki wpływ, by pociągnął go za sobą w grzech. Przez matkę antytypicznego Nazarejczyka nie rozumiemy tutaj obietnic potwierdzonych przysięgą, ponieważ nie ma w nich żadnego grzechu ani ciemności. Pismo Święte nazywa duchowymi matkami