Epifaniczny tom 8 – rozdział 2 – str. 37
Lewici Wieku Ewangelii
oraz starożytnych wersji, tacy jak leksykografowie i gramatycy biblijnego języka hebrajskiego, chaldejskiego i greckiego, jako tłumacze Biblii z języków oryginalnych oraz jako autorzy konkordancji. Nasz drogi Pastor często wyrażał swoją wdzięczność za pomoc, jaką ci uczeni mu udzielali bardziej niż ktokolwiek inny. Na podstawie mniejszego lub większego doświadczenia wszyscy wiemy, o ile więcej pomocy w naszej kapłańskiej służbie otrzymaliśmy od różnych uczonych tej grupy Lewitów niż od wszystkich pozostałych. Zarówno charakter ich pracy, jak i największa pomoc dla Kapłanów dowodzą, iż są oni najwyższą grupą Lewitów, najbliżsi kapłanom – antytypicznymi Amramitami (wysokim ludem). „Trzymając straż całego zgromadzenia”, tacy uczeni swoją pracą pomagali też nominalnemu ludowi Bożemu, szczególnie tym, którzy przygotowywali dla ludzi łatwiejsze pomoce na wyżej wspomniane tematy.
(12) Imię Ishar znaczy oliwa. Oliwa używana jest jako typ Ducha Bożego (Ps. 45:8; 133:1,2), Słowa Bożego (Jak. 5:14; Zach. 4:3,14) oraz ducha zrozumienia Słowa (Mat. 25:3, 4, 8). Isharyci wydają się więc przedstawiać tych usprawiedliwionych, którzy dużo pracowali w zakresie ksiąg i tekstów Biblii, dostarczając ograniczonego ich zrozumienia Kapłanom i ludowi. Rozumiemy zatem, że na Wiek Ewangelii reprezentują oni grupę tymczasowo usprawiedliwionych wierzących, których uczeni przedstawiciele udzielali Kapłanom i ludowi mniej lub więcej pomocy w wyjaśnianiu ogólnych kwestii dotyczących Biblii oraz jej ksiąg i tekstów, co czynili przy pomocy pism wyjaśniających, harmonizujących i wprowadzających. Uczeni ci należą zwłaszcza do trzech grup (2 Moj. 6:21). Pierwszą z nich (Zichri, sławny) są ci usprawiedliwieni uczeni, którzy jako autorzy przedmów dostarczali wykładów i dzieł wprowadzających do Biblii w ogólności oraz na temat jej różnych ksiąg, podając ogólne fakty co do ich pisarzy, wiarygodności, czasu, powodów i celu powstania tych pism, ich podziałów oraz ogólnej zawartości.