Epifaniczny tom 8 – rozdział 2 – str. 41
wykłady i pisali dzieła z dziedziny teologii systematycznej, są ci apologeci (Sitri, ochrona, obrona), którzy w usystematyzowany sposób przedstawiali zewnętrzne i wewnętrzne dowody religii chrześcijańskiej. Do czołowych wykładowców i pisarzy tej grupy należą Butler, Watson, Paley, Rawlinson i Blunt.
(15) W ten sposób przedstawiliśmy antytypy Lewitów Kehatytów w ich podziałach, grupach i podgrupach. Stwierdziliśmy, że antytypiczni Amramici, jako zachowujący Biblię oraz jako studenci słów Biblii, zajmowali się Biblią i doborem jej słów z językowego punktu widzenia; że antytypiczni Isharyci, jako studenci treści Pisma Świętego, interpretacyjnie zajmowali się księgami oraz myślami ksiąg i wersetów Biblii, co czynili indywidualnie w swych wzajemnych relacjach; że antytypiczni Hebronici, jako studenci historyczni, z historycznego punktu widzenia zajmowali się biblijnymi i kościelnymi postaciami, zasadami i kwestiami; oraz że antytypiczni Uzzielici, jako myśliciele, systematycznie zajmowali się (niedoskonale rozumianą) teologią biblijną i wyznaniową. Antytypiczni Kehatyci Wieku Ewangelii to uczeni pisarze i nauczyciele chrześcijaństwa, piszący i wygłaszający wykłady z bardziej lub mniej naukowego punktu widzenia. Gdy patrzymy na typicznych Lewitów Kehatytów oraz ich pracę, a następnie na ich antytypy Wieku Ewangelii, z pewnością dostrzegamy uderzającą zgodność typu i antytypu. Zgodność ta stanie się jeszcze bardziej uderzająca, gdy zaczniemy rozważać sprzęty przybytku powierzone typicznym Kehatytom w opiekę jako ich służbę.
(16) Trzecią grupą typicznych Lewitów byli Merarici, którzy składali się z dwóch podgrup – Machlego (chory, słaby) oraz Musziego (cofający się; 4Moj. 3:17,20,33). Są oni typem grupy usprawiedliwionych jednostek, które wykonują pracę uzupełniającą lukę w potrzebach religijnych, niewypełnioną działalnością pozostałych dwóch grup Lewitów. Antytypiczni