Epifaniczny tom 8 – rozdział 1 – str. 7
IZRAELICI WIEKU EWANGELII
4 Moj. 1; 2; 26
UWAGI OGÓLNE NA TEMAT IZRAELITÓW WIEKU EWANGELII – SZCZEGÓŁY NA TEMAT IZRAELITÓW WIEKU EWANGELII – PYTANIA BEREAŃSKIE
Wszyscy wiemy, że typiczne postacie są często używane do przedstawienia różnych antytypów. Na przykład Ezaw użyty jest do reprezentowania drugorzędnych klas wybranych: (1) nominalnego cielesnego Izraela (Rzym. 9:10-13); (2) nominalnego duchowego Izraela (Izaj. 63:1-6; Abd. 1:1-21); oraz (3) Wielkiej Kompanii (Żyd. 12:16,17). Jakub to kolejny stosowny przykład, będący typem (1) prawdziwego cielesnego Izraela (Abd. 1: 10-18); (2) prawdziwego duchowego Izraela (Rzym. 9:10-13). Zasada ta stosuje się też do żon Jakuba – Lei (dzika krowa) i Racheli (owca): ta pierwsza przedstawia (1) nominalny cielesny Izrael i jego obietnice; (2) nominalny duchowy Izrael i jego obietnice; oraz (3) pewne szafarskie prawdy i sług stosujących je do rozwijania sekt. Rachela przedstawia natomiast (1) prawdziwy cielesny Izrael i jego obietnice; (2) prawdziwy duchowy Izrael i jego obietnice (Rut 4:11; Jer. 31:15; Mat 2:18; Komentarze bereańskie); oraz (3) pewne szafarskie prawdy i sług stosujących je do rozwijania Maluczkiego Stadka i Wielkiej Kompanii. Przyjmując Leę i Rachelę jako typy pewnych prawd i sług odpowiednio stosujących je do trzeciego punktu podanych powyżej definicji, w 1Moj. 29:31-30:25; 35:16-18 znajdujemy bardzo ciekawe rzeczy. W tej historii Jakub reprezentuje sług prawdy, przy pomocy Boskiego Słowa powołujących do życia (1Król. 17:17-24) dobre ruchy wśród nominalnego i prawdziwego ludu Bożego Wieku Ewangelii. Historia zaczyna się po ucieczce Jakuba od Ezawa, która jest typem tego, jak słudzy Pana uciekali od prześladowczego