Epifaniczny tom 8 – rozdział 10 – str. 673
Trąby i marsze Wieku Ewangelii
o czym można przekonać się w przypadku Jana w okresie smyrneńskim, Ariusza w okresie pergameńskim, Klaudiusza z Turynu w okresie tiatyrskim, Marsyliusza w okresie sardyjskim, Wessela w okresie filadelfijskim oraz Russella w okresie laodycejskim. W pięciu okresach Kościoła między dwoma Żniwami szczególny pomocnik każdego członka każdej gwiazdy najwyraźniej wkrótce potem rozpoczynał symboliczne trąbienie, wspierając swego wiodącego towarzysza (tych siedemdziesięciu, jako antytyp siedemdziesięciu w Żniwie Żydowskim, działało po dwóch), potem do symbolicznego trąbienia przyłączali się pozostali wówczas czynni Kapłani, w zależności od ducha, talentów i sposobności, ogłaszając poselstwo, jakie było wtedy na czasie dla prawdziwego i nominalnego kościoła.
(14) Zilustrujmy to na przykładzie członków gwiazdy Filadelfii. John Wessel zaczął ogłaszać poselstwo reformacji w jego czterech głównych elementach: usprawiedliwienia przez wiarę, Biblii jako jedynego źródła i reguły wiary, kapłaństwa wszystkich poświęconych oraz wyłącznego zwierzchnictwa Chrystusa w Kościele. Po nim trąbienie rozpoczynał jego towarzysz, a następnie pozostali. Później powstał kolejny członek gwiezdny, Jerome Savonarola, lecz nie jako książę. Po nim do ogłaszania tego poselstwa dołączył jego towarzysz, brat zakonny Domenico, potem inni członkowie kapłaństwa, oczywiście niebędący członkami tej gwiazdy. Później swoją część poselstwa zaczął ogłaszać Luter jako członek tej gwiazdy, co było ponownym podkreśleniem czterech części poselstwa Wessela; wkrótce przyłączył się do niego Melanchton, jego pomocnik („po dwóch”); później przyłączali się inni Kapłani. W kwestii usprawiedliwienia wyłącznie przez wiarę, Biblii jako wyłącznego źródła i reguły wiary, wyłącznego kapłaństwa poświęconych oraz wyłącznego zwierzchnictwa Chrystusa w Kościele, podali oni wiele szczegółów i w ten sposób, trąbiąc na temat zbawienia na poziomie