Epifaniczny tom 8 – rozdział 10 – str. 678
Trąby i marsze Wieku Ewangelii
pojawia się wtedy, gdy występuje niewierność. Tłumaczy to niektóre porażki członków Maluczkiego Stadka, np. kompromis Piotra w Antiochii, opuszczenie Pawła i Barnaby przez Marka po powrocie z Cypru, kompromis Jakuba, Pawła itd. w odniesieniu do służby w świątyni, w związku z czym Paweł został pojmany itp. Tłumaczy tak częste porażki nowych stworzeń, że prowadzą one do utraty korony – braci z Wielkiej Kompanii. Ich późniejsze odpowiednie poddanie się alarmom antytypicznej trąby sprawia, że ostatecznie stają się zwycięzcami. Te same zasady występują w doświadczeniach Młodocianych Godnych. W przypadku członków klasy wtórej śmierci oraz całkowicie obumarłych Młodocianych Godnych alarmy antytypicznej trąby zostały w poważnym stopniu i przy pełnej samowoli zlekceważone w czasie ich bitwy, co skończyło się katastrofą.
(18) Na podstawie dotychczasowych rozważań na temat dwóch antytypicznych trąb z łatwością zauważamy, że trąbienie w trąby reprezentuje ogłaszanie przez Kapłanów Słowa Bożego – kazanie, nauczanie, opowiadanie prawdy – na temat zbawienia na poziomie ludzkim i Boskim. Zwykłe trąbienie przedstawia konstruktywne ogłaszanie prawdy, natomiast trąbienie na alarm – głoszenie obalające i naprawiające. Gdy więc śpiewamy pieśń nr 24, „trąbcie w trąbę, trąbcie radosnym uroczystym dźwiękiem”, zachęcamy się wzajemnie do głoszenia Słowa Bożego na temat tych dwóch zbawień. Stanie się to jeszcze jaśniejsze, gdy zrozumiemy antytyp wersetu 10. W typie były trzy rodzaje okazji – poza wojną, marszami i zgromadzeniami – gdy w związku z ofiarami całopalnymi i spokojnymi trąby miały mieć swój zwykły dźwięk (nie na alarm): dni radości, święta (dni uroczyste) i nowie księżyca. Święta są wymienione w 4Moj. 28; 29 oraz w 3Moj. 23. Nowie księżyca następowały oczywiście co miesiąc, a tylko siódmy nów księżyca każdego roku był świętem (4Moj. 28:11). Dniami radości był dowolny okres szczególnej narodowej radości,