Epifaniczny tom 8 – rozdział 10 – str. 682
Trąby i marsze Wieku Ewangelii
z tym, co jest stwierdzone w wersetach 2,5-9, które pokazują, w jaki sposób pokolenia wyruszały w drogę i na wojnę, a także w jaki sposób w walkach tych towarzyszyli im kapłani, trąbiący na alarm. Między podróżowaniem z wersetów 11-28 a ofiarami książąt Wieku Ewangelii, opisanymi w 4Moj. 7:10-88, jest jeszcze bliższy związek, co można zauważyć na podstawie związku każdego księcia i jego ofiary z odpowiednim pokoleniem. Jeśli tych grup wersetów nie zrozumiemy w ich antytypicznym znaczeniu w odniesieniu do podróżowania z wersetów 11-36, nie zrozumiemy antytypicznych aspektów tego podróżowania. Przy pomocy antytypicznego znaczenia 4Moj. 10:2,5-9 oraz 7:10-88, jako podstawy dla antytypów z wersetów 11-36, te ostatnie stają się łatwe do zrozumienia. Jeśli więc ktoś nie rozumie antytypów dwóch wcześniejszych grup wersetów, nie będzie w stanie zrozumieć poprawności antytypicznych zastosowań, które przedstawimy dla typów z wersetów 11-28. Po ich zrozumieniu, szczególnie tych z 4Moj. 7:10-88, które z kolei stają się jaśniejsze po antytypicznym zrozumieniu 4Moj. 10:1-10, jest się dobrze przygotowanym na zrozumienie i ocenienie antytypicznych zastosowań, jakie zostaną przedstawione w tym rozdziale. To, na co zwróciliśmy uwagę we wzajemnych relacjach tych trzech grup wersetów, jest znakomitym przykładem zasady, której ilustrację tak często widzieliśmy w Paruzji i Epifanii. Biblia nigdy nie podaje wszystkiego, czego uczy na dany temat, w jednym miejscu, lecz rozrzuca swe myśli na poszczególne tematy po różnych miejscach Pisma Świętego. Bardzo jasno jest to stwierdzone u Izaj. 28:10, 13, natomiast wersety 11, 12 dowodzą, że dając świadectwo prawdzie, lud Pana będzie przykładem tej samej zasady.
(23) Werset 11 podaje datę wyruszenia spod Synaju: dwudziestego dnia, drugiego miesiąca, drugiego roku po opuszczeniu Egiptu. Jak pamiętamy, nie minął jeszcze pełny miesiąc