Epifaniczny tom 8 – rozdział 10 – str. 702
Trąby i marsze Wieku Ewangelii
drugiego obozu – Rubena. Księciem Symeona był Szelumiel (pokój Boży), syn Suriszaddaja (moja skała jest wszechpotężna). Jak wykazaliśmy w rozdziale V rozumiemy, że pokolenie Symeona jest typem Kościoła rzymskokatolickiego. Tak jak w przypadku wszystkich innych antytypicznych pokoleń, wyruszenie w podróż przez antytypicznego Symeona zostało poprzedzone symbolicznym trąbieniem przez Kapłanów na alarm (w.8). Członkiem Maluczkiego Stadka, który zaczął ogłaszać ten alarm, był Ireneusz, uczeń Polikarpa. Powodem tego trąbienia był gnostycyzm, który zarówno w Kościele, jak i poza Kościołem, dążył do zniszczenia prawdy i Kościoła przez unicestwienie ich drogą sekciarstwa. Twierdzeniu, że ich nowa doktryna jest nauką Kościoła, przeciwstawiał myśli, że prawdą może być tylko to, co było powszechnie wyznawane przez chrześcijan od czasów Apostołów, a Kościołem mogą być tylko ci, którzy wszędzie wyznają tę wiarę, nieskażoną od dni Apostołów. Nauka ta, wypowiedziana wtedy, tak blisko czasom Apostołów, niewątpliwie była prawdą. Teraz nie można by jej zgodnie z prawdą głosić, ponieważ w czasie długich stuleci prawdziwa wiara w dużym stopniu została przez wszystkich zagubiona, a na jej miejsce wszyscy chrześcijanie, do czasu Żniwa Ewangelii, przyjęli bardzo wiele wypaczeń. Ten argument, rozstrzygający prawdę za dni Ireneusza, teraz byłby więc błędem. Na podstawie tych warunków Ireneusz przedstawił następującą prawdę: jeden Kościół Boga jest tym jednym opiekunem i administratorem zbawczej prawdy. Właśnie to poselstwo ogłosił on jako alarm. Jego specjalnym pomocnikiem został Tertulian z Kartaginy w Afryce, będący z nim w parze, której członkiem gwiezdnym był Ireneusz. Wokół nich zgromadziło się wielu Kapłanów, którzy trąbili na alarm, przy okazji tworząc i pobudzając znaczący ruch Maluczkiego Stadka, którego hasłem przewodnim było: Jest tylko jeden Kościół Boga, który jest opiekunem i administratorem prawdy. Niebawem bracia z utracjuszy koron wypaczyli ten ruch w sektę, począwszy od roku 251 i Cypriana z Kartaginy w Afryce,