Epifaniczny tom 8 – rozdział 10 – str. 704
Trąby i marsze Wieku Ewangelii
ruch później wypaczony w Kościół episkopalny, był Thomas Cranmer, który około roku 1533 w sporze z papieżem trąbił na alarm, że Jezus i Kościół w czasie pobytu w ciele w sprawach świeckich z Boskiej woli byli poddani władzy świeckiej. Ta biblijna zasada nie daje państwu żadnej władzy nad klasą Chrystusa w jej duchowych prawach, obowiązkach i przywilejach; nie daje upoważnienia do rządzenia Kościołem jako całością, lecz poddaje jego członków władzom świeckim w sprawach świeckich. W ruchu tym do Cranmera wkrótce przyłączył się Latimer, jego towarzysz i pomocnik, będący z nim w parze, której członkiem gwiezdnym był Cranmer. Niebawem inni Kapłani zaczęli przyłączać się do tego trąbienia na alarm i rozpoczął się prężny ruch Maluczkiego Stadka, częściowo zamieniony w sektę przez jego wodzów z Maluczkiego Stadka w wyniku błędnego poglądu, że władza królewska powinna kierować sprawami religijnymi, kościelnymi. Głosili oni bowiem, że pod zwierzchnictwem Boga to król jest głową Kościoła anglikańskiego. Początkami prawdziwej zamiany tego ruchu w sektę kierowała jednak Elżbieta, Cecyl i Parker, w ich odnośnych agitacjach i działaniach. Później do tych sekciarskich działań przyłączali się inni wodzowie z utracjuszy koron. Ofiarując swą czaszę, misę i łyżkę, wszyscy oni rozpoczynali podróż jako antytyp rozpoczęcia marszu przez Eliasafa, syna Deuela (w. 20). Szczegóły na ten temat można znaleźć w rozdziale V. Przyłączyło się do nich duże grono zwolenników zebranych w Kościół episkopalny, jako jego członkowie. Gdy w sekciarski sposób wchodzili oni w odnośne spory, byli antytypem wyruszania w podróż przez pokolenie Gada, jak podaje to werset 20. Postęp pokolenia Gada w tej podróży przedstawia ich rozwój w znajomości, łasce i służbie przez defensywne i zaczepne spory na temat szafarskiej doktryny Kościoła episkopalnego, tj. że w sprawach świeckich Jezus i Kościół jako jednostki są poddane rządzącym. Używając tej doktryny naprawiająco i etycznie, kontynuowali wzrastanie w znajomości, łasce i służbie, zgodnie z ich szafarską doktryną. Czyniąc to, głosili i bronili Boską mądrość, która poddała Jezusa