Epifaniczny tom 8 – rozdział 10 – str. 721
Trąby i marsze Wieku Ewangelii
uwagę, która jest w tym miejscu bardzo stosowna, ponieważ tym antytypicznym pokoleniem są sekty fanatyczne, chociaż w zasadzie uwaga ta ma zastosowanie do wszystkich sekt każdej denominacji, a mianowicie: gdy różne sekty tego antytypicznego pokolenia podróżują i docierają do końca podróży, są one antytypem głównych rodzin Beniamitów, podróżujących od Synaju i docierających do Paran.
(52) Werset 25 wprowadza podróżowanie czwartego obozu – Dana (sędzia), którego księciem był Achiezer (mój brat jest pomocnikiem), syn Ammiszaddaja (mój lud jest wszechmocny). Jak już wcześniej wykazaliśmy, myślą wspólną dla trzech antytypicznych pokoleń po północnej stronie antytypicznego Przybytku jest Boska miłość, najwyższy ze wszystkich Boskich przymiotów. Dwoma pokoleniami na północ od przybytku byli Dan i Naftali, synowie służącej Racheli Bilhy, natomiast trzecim był Aszer, najmłodszy syn Zylpy, służącej Lei. W antytypie trzy denominacje kolejno w nich pokazane (baptyści, unitarianie-uniwersaliści oraz metodyści) są więc w duchu bliższe Maluczkiemu Stadku niż którekolwiek z pozostałych dziewięciu denominacji. Niewątpliwie właśnie z tego powodu ich szafarskie doktryny w takiej czy innej formie są wyrazem miłości bezinteresownej. Uwaga ta w większym stopniu dotyczy ich wcześniejszych podróży niż tych późniejszych, ponieważ obecnie na przykład unitarianie-uniwersaliści prawdopodobnie są dalsi od biblijnych standardów niż jakakolwiek inna protestancka denominacja. Lecz na początku, i przez znaczną część swego podróżowania, były one najbardziej zacnymi z zacnych niewiast – denominacji (Psalm 45:10). Nauka, która później stała się szafarską doktryną baptystów, jako antytypiczny alarm najpierw została symbolicznie odtrąbiona przez Balthazara Hubmaiera, a mianowicie: tylko prawdziwie usprawiedliwieni i poświęceni są prawdziwym ludem Bożym. Był więc on członkiem gwiazdy Filadelfii. Wykonał swoje dzieło gruntownie i umiejętnie, ponieważ będąc jeszcze w papiestwie, obok Ecka (najzdolniejszego przeciwnika Lutra) był uważany za najzdolniejszego z rzymskokatolickich polemistów.