Epifaniczny tom 8 – rozdział 1 – str. 15
Izraelici Wieku Ewangelii
w doktrynie, organizacji i praktyce, która wyznacza kolejność prezentacji ich typów.
(12) Zupełnie oczywiste jest, dlaczego antytypiczni Lewici (4Moj. 1:47-49), czy to jako (1) tymczasowo usprawiedliwieni, czy jako (2) Wielka Kompania, nie mogli być opisani (policzeni) wśród nieusprawiedliwionych i niepoświęconych sekciarzy. Powodem, dla którego tymczasowo usprawiedliwieni lub Wielka Kompania nie są ujęci w prawdziwym opisie takich sekciarzy, jest to, że należą oni do zupełnie innych klas.
(13) Sztandary pokoleń oraz znaki rodowe (4Moj. 2:2 itp.) są typem denominacyjnych wierzeń i sekciarskich wyznań wiary – mieszaniną prawdy i błędu w denominacyjnych i sekciarskich doktrynach, statutach i praktykach (Ps. 74:4). Izraelici obozujący obok swych sztandarów i znaków rodowych reprezentują denominacyjnych i sekciarskich wojowników gromadzących się wokół swych wierzeń i wyznań wiary, gotowych do symbolicznej walki na ich rzecz. Sztandar, znak rodowy może także reprezentować czystą prawdę (Izaj. 62:10 itp.). Antytypiczni Lewici ani nie mieli, ani nie mają walczyć o denominacyjne wierzenia, ani sekciarskie wyznania wiary. Mieli i mają być gotowi do służby prawdziwemu Kościołowi i nominalnemu ludowi Bożemu. W każdym symbolicznym marszu tzn. w ogólnych doświadczeniach postępu w wiedzy, charakterze i służbie ze strony prawdziwego i nominalnego ludu Pana, mieli i mają pomagać mu w postępowaniu aż do końca jego doświadczeń. Mieli i mają bronić (obozując wokół Przybytku) prawdziwego Kościoła. Inni próbujący służyć w ten sposób doznają symbolicznej śmierci – odłączenia od nominalnego ludu Bożego (4Moj. 1:50-53). Jakże znamienną typiczną historię części nominalnego ludu Bożego pod względem organizacyjnym znajdujemy w tych dwóch rozdziałach!
(14) Powyżej przeanalizowaliśmy Izraelitów Wieku Ewangelii jako składających się z dwunastu grup, tj. denominacji.