Epifaniczny tom 8 – rozdział 1 – str. 16
Izraelici Wieku Ewangelii
Punkt widzenia pokazany w narodzeniu pierwszych dziesięciu synów Jakuba w 1Moj. 29 i 30 oraz w dwunastu pokoleniach z 4Moj. 1 i 2 dotyczy dziesięciu i dwunastu grup, denominacji, bez wskazywania na jakiekolwiek szczególne podziały w każdej z tych grup, denominacji. Te dwa fragmenty Biblii przedstawiają denominacje chrześcijaństwa jako ogólne grupy rozwinięte w tej liczbie, bez podawania szczegółowych podziałów, z których miały się one składać w skończonym obrazie. Chodzi więc o początek i rozwój tych ogólnych grup, z pominięciem jakichkolwiek późniejszych podziałów wśród nich. Natomiast w 4Moj. 26 przedstawiony jest inny punkt widzenia. Tutaj pokazany jest skończony obraz Izraelitów Wieku Ewangelii. Ten skończony obraz pokazuje, jak przy końcu Wieku każda z tych denominacji miała składać się z dwóch lub większej liczby sekt (jak wykażemy, podziały wśród baptystów są pominięte w skończonym obrazie), a następnie, jak niektóre z tych sekt miały być dalej dzielone na jeszcze mniejsze grupy. Obrazy różnią się zatem od siebie, ponieważ 1Moj. 29 i 30 oraz 4Moj. 1 i 2 podają opis ogólny, natomiast obraz z 4Moj. 26 podaje szczegóły na temat sekt dwunastu denominacji chrześcijaństwa. Pamiętając o tym rozróżnieniu, przekonamy się, że antytypy 4 Moj. 26 są nie tylko bardzo jasne, lecz swymi licznymi szczegółami dowodzą również, że nasze rozumie nie 1Moj. 29 i 30 oraz 4Moj. 1 i 2 jest właściwe.
(15) Wyrażenie „po tej pladze” (w.1) wskazuje, że antytypiczne liczenie: opisywanie, określanie, wytyczanie granic itd. denominacji z 4Moj. 26 miało nastąpić po trzecim – połączeniowym, zjednoczeniowym przesiewaniu [tzw. kombinacjonizmie – przypis tł.], trwającym od 1891 do 1894 roku. Werset ten dowodzi więc, że to antytypiczne liczenie należy do końca Wieku. Moab (od ojca) zwykle wydaje się przedstawiać upartych, głównych przesiewaczy (5Moj. 23:3; 1Moj. 19:30-38.