Epifaniczny tom 1 – rozdział 8 – str. 460
Pogańskie fałszywe poglądy na temat Boga
wtajemniczania zwane misteriami, przy pomocy których kilku wybranym osobom narzucili swą fałszywą religię. Opowiadała ona mity o bogach (aniołach, którzy przed potopem wzięli sobie żony z ludzi) oraz półbogach (olbrzymach zrodzonych z takich związków), dzięki którym wynieśli siebie do istot i zaszczytów Boskich.
Podczas gdy Pismo Święte milczy na ten temat, starożytni historycy i pozostałości archeologiczne nasuwają myśl, że Nemrod pod imieniem Ozyrysa, a Semiramis pod imieniem Izydy udali się do Egiptu i zostali władcami tego kraju. Stali się tam jednak tak nikczemni, że 72 najwyższych sędziów Egiptu z inicjatywy Melchizedeka, pasterskiego króla kontrolującego wówczas Egipt, skazali Ozyrysa na śmierć, która została mu później wymierzona. Jego ciało zostało pocięte na kawałki i rozesłane do różnych miast Egiptu jako ostrzeżenie, jaki los spotyka czyniących zło. Przybita smutkiem Izyda i jej syn Horus zebrali fragmenty jego ciała w celu mumifikacji, a następnie rozpowszechnili wieść, że jej mąż, a jego ojciec ponownie ożył i wstąpił do nieba jako bóg. Izyda opracowała ceremonię, której punktem kulminacyjnym było cierpienie i śmierć tego boga. Wokół tego rytuału powstała religia egipska z jej mnogością bóstw. Śmierć Izydy oraz wspólnego syna jej i Ozyrysa – Horusa – stała się okazją ich deifikacji. Inni dostojnicy Egiptu, którzy zostali wtajemniczeni w te misteria, po śmierci także byli przedstawiani jako bogowie. Biorąc za punkt wyjścia 1 Moj.3:15, zrodził się mit, że Izyda była matką obiecanego nasienia, a jej syn i mąż Ozyrys był tym nasieniem i że broniąc ludzkość przed okrucieństwem dzikich zwierząt dowiódł on, że jest jej obiecanym wybawicielem. Następnym etapem rozwoju tego mitu było to, że Ozyrys zginął w trakcie zabijania ogromnego i niszczycielskiego węża. Pod różnymi nazwami, miejscami i okolicznościami te ogólne mity rozpowszechniły się wszędzie po całym pogańskim świecie i stały się podstawą niemal wszystkich