Epifaniczny tom 1 – rozdział 8 – str. 489
Pogańskie fałszywe poglądy na temat Boga
co jest tym samym kontrastem, który jeszcze dobitniej wyrażony jest w 1 Kor. 8:6, gdzie Ojciec nazywany jest jednym Bogiem, a Syn jednym Panem, co dowodzi, że Bogiem jest Ojciec, a nie Syn. Widać więc, że 1 Kor. 12:4-6 obala doktrynę trynitarzy. Widzimy, że traktują oni ten werset ze swoim zwyczajowym sofizmatem przeciwieństwa egzegezy, co z pewnością nie jest pochlebną rzeczą.
Jako kolejne cztery bezpośrednie dowody swej doktryny trynitarze cytują Efez. 4:3-6; Mat. 3:16,17; 1Piotra 1:2; Obj. 1:4,5. Lecz nawet powierzchowna analiza tych wersetów przeczy temu, by Ojciec, Syn i Duch święty byli jednym Bogiem i stanowili jednego Najwyższego Boga. Rozważymy te wersety w podanej kolejności, rozpoczynając od Efez. 4:3-6. Chociaż fragment ten mówi o Duchu, Jezusie i Ojcu, są oni tak wzajemnie ze sobą skontrastowani, by wykazać, że tylko Ojciec jest Najwyższą Istotą. Prosimy zauważyć, że fragment ten nie nazywa Ducha ani Panem, ani Bogiem. Prosimy zauważyć, że chociaż fragment ten nazywa Syna jednym Panem (hebrajskim odpowiednikiem jest adon jako różny od Jehowy), nie nazywa Go jednym Bogiem, co czyni w odniesieniu tylko do Ojca. Kontrasty w siedmiu zarysach chrześcijańskiej jedności – (1) jednym Duchu, (2) jednym ciele, (3) jednej nadziei, (4) jednym Panu, (5) jednej wierze, (6) jednym chrzcie i (7) jednym Bogu – wyraźnie dowodzą, że żaden z pierwszych sześciu nie jest Bogiem, ponieważ jest On siódmym zarysem naszej jedności. Tak więc fragment ten obala trójcę. Zwróćmy uwagę na sofistykę trynitarzy, którzy zakładają, że samo wymienienie Ojca, Syna i Ducha jako takich już jest dowodem trójcy. Sofistyka taka cechuje każdy tekst podawany przez nich jako bezpośredni dowód doktryny trójcy, podczas gdy żaden z nich ani nie sugeruje, a tym bardziej nie stwierdza takiej myśli. To samo dotyczy używania przez nich Mat. 3:16,17 jako bezpośredniego dowodu ich doktryny.