Epifaniczny tom 1 – rozdział 8 – str. 513
Pogańskie fałszywe poglądy na temat Boga
Następujące kontrasty szczególnie dowodzą, że Duch Pana jest Jego usposobieniem: kontrast między duchem synowskim a służalczym i tchórzliwym z Rzym.8:15; między duchem tchórzliwym a silnym, miłującym i mądrym z 2 Tym.1:7; między duchem duchowym a cielesnym z Rzym.8:5-9; Mat.26:41; Gal.5:16-25; między duchem prawdy a błędu z 1 Jana 4:6; między duchem czuwającym a śpiącym z Rzym.11:8; 1 Kor.16:13; między duchem Boskim a światowym z 1 Kor.2:12. Służalczy, tchórzliwy, błędny, ospały i światowy Duch z tych wersetów z pewnością nie jest istotą duchową, lecz usposobieniem. Przez kontrasty między duchem synowskim, silnym, miłującym, mądrym, niebiańskim, prawdy i Boskim a duchem służalczym, tchórzliwym, światowym, błędnym, ziemskim i ospałym te pierwsze okazują się być usposobieniem. Tak więc wiersze te dowodzą, że Duch Święty w jego drugim znaczeniu jest Świętym Boskim usposobieniem w Nim Samym oraz we wszystkich tych, którzy pozostają w harmonii z Nim – Chrystusie, dobrych aniołach i świętych.
Powinniśmy także pamiętać, że Iz.11:2 podaje definicję Ducha Świętego. „I odpocznie na nim [klasie Chrystusa] Duch Pański – Duch [usposobienie] mądrości i rozumu, Duch [usposobienie] rady i mocy, Duch [usposobienie] umiejętności i bojaźni Pańskiej”. Prosimy zauważyć, że u Jana 14:17; 15:26; 16:13 Duch Święty jest określony jako Duch prawdy, tzn. usposobienie, jakie Słowo Boże, czyli prawda (Jan 17:17) tworzy w Jego ludzie. U Efez.1:13 jest on określony jako Duch obietnicy [usposobienie, jakie obietnica potwierdzona przysięgą tworzy u świętych]. Definicje te dowodzą, że Duch Święty nie jest osobą, lecz Boskim usposobieniem w Nim Samym, Jego Synu Jezusie, Jego świętych oraz dobrych aniołach. Ten sam wniosek wypływa z oświadczenia św. Pawła w 1 Kor.2:10, gdzie dowiadujemy się, że „Duch wszystkiego się bada, i głębokości Bożych”. Gdyby ten Duch był Wszechmogącym