Epifaniczny tom 2 – rozdział 9 – str. 409
Czwarty dzień twórczy – słońce, księżyc, gwiazdy
umieszcza ich w przestrzeni między wodami pod nią i nad nią (w. 7). Umieszcza je w przestrzeni, która znajdowała się w ogromnej odległości ponad wodami leżącymi ponad rozpostarciem z w. 6,7. Jest to kolejny fakt świadczący o słuszności teorii pierścieniowej. Fakty naukowe oczywiście potwierdzają prawdziwość oświadczenia Mojżesza na ten temat. Po podaniu w w.14 położenia tych ciał niebieskich, głównym tematem w. 14-19 jest z kolei ich misja.
Zgodnie z opisem, misja ta polegała na rozdzielaniu dnia i nocy. Z pewnością jest to prawdą, ponieważ wirowanie Ziemi wokół osi w relacji do Słońca, Księżyca i gwiazd, a szczególnie w relacji do Słońca, prowadzi do takiego podziału na dzień i noc. Na tej części Ziemi, która w wyniku wirowania zwraca się ku Słońcu, z powodu padania światła słonecznego panuje dzień. Natomiast na tej jej części, która w wyniku wirowania odwraca się od Słońca, panuje noc, będąca wynikiem utraty promieni słonecznych, światła rzucanego przez Księżyc i gwiazdy, czy nawet braku światła ich wszystkich. Dzięki działaniu tych naturalnych ciał, na rośliny, zwierzęta i ludzi spływa błogosławieństwo dnia i nocy. Dowodzą tego liczne korzyści i możliwości dnia i nocy. Tak jak ich następstwo jest korzystne dla człowieka, zwierząt i roślin, tak szkodliwa byłaby dla nich stała obecność dnia czy nocy. Dostrzegamy zatem mądrość, moc, sprawiedliwość i miłość Boga, promieniującą z cudownego zapewnienia tych pór. O tak, rozdzielenie dnia i nocy jest pierwszym celem ciał niebieskich wobec Ziemi.
Drugą ich misją jest to, że służą jako znaki – zarówno fizyczne, jak i symboliczne. Służą one jako fizyczne znaki położenia. Ich wzajemne usytuowanie umożliwia marynarzom dokładne określenie pozycji na morzu, a podróżnikom na obszarach pustynnych i niezamieszkałych. Dla zbłąkanych, są one często darem Boga umożliwiającym odnalezienie drogi.