Epifaniczny tom 2 – rozdział 9 – str. 411
Czwarty dzień twórczy – słońce, księżyc, gwiazdy
fałszywego boga słońca (Izaj. 24:23). Księżyc używany jest symbolicznie, by pokazać Jezusa jako dawcę światła dla Kościoła pochodzącego od Boga jako słońca (Izaj. 60:20). Główne jego wykorzystanie w Biblii to reprezentowanie Starego Testamentu i Przymierza Zakonu (Ps. 121:6; Pieśni 6:10; Izaj. 60:19; Joel 2:31; Mat. 24:19; Łuk. 21:25; Obj. 12:1; 21:23). Jest także używane do reprezentowania upadłych aniołów jako odbierających światło od szatana, fałszywego słońca (Izaj. 24:23). Gwiazdy mają różne symboliczne zastosowania. Po pierwsze, reprezentują naszego Pana (4Moj. 24:17; 2Piotra 1:19; Obj. 2:28; 22:16), a następnie dwunastu apostołów (Obj. 12:1), a potem siedmiu posłańców siedmiu kościołów (Obj. 1:20; 2:1; 3:1), Starożytnych i Młodocianych Godnych jako prawdziwych nauczycieli Tysiąclecia (Dan. 12:3), a także fałszywych nauczycieli (Mat. 24:29; Judy 13; Obj. 8:10-12; 12:4). Te biblijne rozważania dowodzą, że słońce, księżyc i gwiazdy są używane jako symboliczne znaki.
Następną misją ciał niebieskich jest wyznaczanie pór roku. Chodzi tutaj szczególnie o cztery pory roku. Wyznaczanie to widać głównie w relacji Słońca wobec Ziemi, gdy ta ostatnia krąży po swej orbicie. Oś Ziemi jest nachylona do płaszczyzny ekliptyki pod kątem 23o, z którego to powodu co sześć miesięcy zmienia ona swe położenie wobec Słońca o 46o, a następnie powraca do poprzedniej pozycji. Tak więc raz w roku dokonuje okrążenia swej orbity. Ruch ten wydaje się być ruchem Słońca, i w ten sposób mówimy o nim w codziennym języku, np. w czasie wiosennego i jesiennego zrównania dnia z nocą mówimy, że Słońce dotarło do równika, w czasie letniego przesilenia, że osiągnęło swój najdalej wysunięty na północ punkt, a przy zimowym przesileniu mówimy, że dotarło najdalej na południe. Tak naprawdę, z naukowego punktu widzenia Ziemia w tym czasie w wyniku