Epifaniczny tom 2 – rozdział 9 – str. 416
Czwarty dzień twórczy – słońce, księżyc, gwiazdy
i na gwiazdy swą pieczęć kładzie. On sam rozpościera niebiosa i kroczy po falach morskich. On stworzył Niedźwiedzicę, Oriona, Plejady i Gwiazdozbiór Południa”. „Czy możesz związać pęk Plejad albo rozluźnić pasek Oriona? Czy możesz wyprowadzić gwiazdy Zodiaku w czasie właściwym i wyprowadzić Niedźwiedzicę z jej młodymi?” (Ijob 9:7-9; 38:31,32). Z wersetów tych zauważamy, że za dni Ijoba, współczesnego Abrahamowi, ludzie nadali już nazwy niektórym konstelacjom i gwiazdom. Następujące fragmenty Psalmów są wymownymi opisami ciał niebieskich: „Panie, Władco nasz, jak wspaniałe jest imię twoje na całej ziemi! Ty, któryś wyniósł majestat swój na niebiosa. Gdy oglądam niebo twoje, dzieło palców twoich, Księżyc i gwiazdy, które Ty ustanowiłeś: Czymże jest człowiek, że o nim pamiętasz, lub syn człowieczy, że go nawiedzasz?” „Niebiosa opowiadają chwałę Boga, a firmament głosi dzieło rąk jego. Dzień dniowi przekazuje wieść, a noc nocy podaje wiadomość. Nie jest to mowa, nie są to słowa, nie słychać ich głosu. A jednak po całej ziemi rozbrzmiewa ich dźwięk i do krańców świata dochodzą ich słowa. Tam na nich słońcu postawił namiot. A ono jak oblubieniec wychodzi ze swej komnaty, raduje się jak bohater, biegnąc swą drogą. Z jednego krańca niebios wychodzi i biegnie do drugiego krańca, i nic się nie ukryje przed jego żarem”. „Wyznacza [liczy] liczbę gwiazd, wszystkim nadaje imiona. Wielki jest Pan nasz i potężny w mocy, mądrość jego jest niezmierzona” (Psalm 8:2,4,5; 19:2-7; 147:4,5). Ciała niebieskie są tak piękne i cudowne, że biedny upadły człowiek często ma tendencję do czczenia ich, przed czym Pan musiał ostrzec Swój lud (5Moj. 4:19; 17:3; Ijob 31:26-28; Jer. 8:2). Dobrą rzeczą będzie, jeśli będziemy podziwiać, a nie czcić niebiosa jako wyraz chwały Boga.