Epifaniczny tom 2 – rozdział 7 – str. 366
Drugi dzień twórczy – rozpostarcie
wprowadzona do tekstu. Nie natchnione oświadczenie nie może być oczywiście źródłem wiary. Dosłowne tłumaczenie tego wersetu jest następujące: „Czy rozciągałeś [czasownik raka, nie rzeczownik rakia] z nim niebiosa, które są mocne jak roztopione lustro?” W wierszu tym chodzi o to, że niebiosa są rakia, rzeczą rozciągniętą, i że są mocne, nie do rozbicia, tak jak roztopione szkło. Nie ma jednak tutaj mowy o nich jako o ciele stałym, co chcą udowodnić zwolennicy teorii firmamentu, którzy się na niego powołują. Lecz nawet gdyby uczył on o czymś takim, Pan nie wymagałby, byśmy wierzyli w to, tak jak nie wymaga, byśmy wierzyli np. w nie natchnione i fałszywe stwierdzenia szatana z 1 Moj. 3:1-5 lub oświadczenia innych nie natchnionych osób zapisane w Biblii, np. trzech pozostałych przyjaciół Ijoba, kłamstwa Żydów o naszym Panu w czasie Jego procesu i ukrzyżowania, radę Piotra, by wybrać następcę Judasza, twierdzenie judaistów, że by być zbawionymi, poganie muszą się obrzezywać i przestrzegać zakonu Mojżesza itp. Musimy bowiem odróżniać w Biblii wypowiedzi nie natchnione od wypowiedzi natchnionych mówców i pisarzy. Stwierdzenia tych ostatnich są nieomylne i obowiązujące jako źródło wiary i praktyki, podczas gdy twierdzenia tych pierwszych nie są takimi. Tak więc nawet gdyby stwierdzenie Elihu oznaczało, że rakia jest ciałem stałym, czego nie dowodzi, nie obowiązywałoby to nas jako przedmiot wiary. Dochodzimy zatem do wniosku, że teoria na temat rakia jako firmamentu jest fałszywa i że biblijny pogląd na temat rakia jako przestrzeni jest prawdziwy. Teraz możemy dalej prowadzić nasze studium.
Mówiliśmy wcześniej o punkcie wyjścia i punkcie docelowym dzieła drugiego dnia twórczego, co obejmuje rzeczy dokonane w drugiej epoce stworzenia. Na jej początku Ziemia była pokryta oceanem i przestrzenią wypełnioną parą, mgłą, chmurami i mgiełkami od powierzchni oceanu aż do drugiego pierścienia, a przy końcu od powierzchni