Epifaniczny tom 2 – rozdział 8 – str. 399
Trzeci dzień twórczy – suchy ląd, morze, roślinność
czyli zielone liściowate okrycie nierozwiniętego kwiatu; płatki – czyli kolorowe liście kwiatu; pręciki – które są częściami kwiatu z okrągłymi zakończeniami; oraz słupki (zwykle tylko jeden, chociaż często złożony), które są środkiem kwiatu. Kwadratowe końcówki pręcików to pylniki, które zawierają pyłek kwiatowy. Każdy słupek składa się z solidnej podstawy zwanej zalążnią oraz fragmentu wznoszącego się z zalążni zwanego szyjką, którego górna część zwana jest znamieniem. Powierzchnia znamienia wydziela słodką ciecz, w której rosną ziarnka pyłku z tego samego rodzaju kwiatów. Kwiat jest zapylany przez pyłek przechodzący przez szyjkę do zalążni, gdzie staje się zalążkiem, a z czasem nasieniem. Procesy zapylania są naprawdę godne uwagi. Niekiedy występuje samozapylenie, tzn. pyłek danego kwiatu zapyla sam siebie. Zwykle jednak odbywa się to za pośrednictwem owadów, takich jak pszczoły, osy, mrówki, muchy itp., które w czasie swoich wizyt na kwiatach w mniejszym lub większym stopniu okrywają się pyłkiem, a następnie zanoszą go do później odwiedzanych kwiatów. Owady te nie chcą zapylać szyjek kwiatów. Czynią to nieświadomie w trakcie poszukiwania pożywienia, przelatując z kwiatka na kwiatek. Czasami wiatr unosi pyłek kwiatowy z pręcików jednego kwiatka do słupków innego. Stwórca zapewnił znamienne środki wspomagające zapylanie, takie jak włoskowate wypustki w szyjkach słupków, jak również lepkie i słodkie wydzieliny słupków. Nie ma potrzeby opowiadać o pięknie, jakie Bóg zawarł w kwiatach, które sprawia, iż są one tak bardzo kochane przez ludzkość. Kwiaty mogłyby realizować cel reprodukcji bez kielichów czy płatków, lecz nie bez pręcików czy słupków.
Głównym celem istnienia rośliny jest reprodukcja, na co wskazuje w. 11, 12. Odbywa się to przez proces owocowania, ponieważ w owocach zawarte są nasiona, przez które następuje reprodukcja. W wielu przypadkach owoc jest dla człowieka