Epifaniczny tom 2 – rozdział 5 – str. 326
Chaos
pierwszym dniem twórczym. Zauważmy, że w. 14-18 nie twierdzą, iż Bóg (czwartego dnia) stworzył (bara) Słońce, Księżyc i gwiazdy.Teksty te uczą, iż czwartego dnia zaczęły one świecić na Ziemię. Jest to oczywiste z dwóch faktów: (1) począwszy od w. 2 dzieło twórcze jest opisywane tylko w odniesieniu do samej Ziemi; tak więc w w. 14-18 brane pod uwagę i opisywane są tylko relacje Słońca, Księżyca i gwiazd z Ziemią, natomiast nie chodzi tutaj o ich stworzenie jako ciał niebieskich; (2) w.14-18 przedstawiają nie stworzenie, lecz funkcje i zastosowanie Słońca, Księżyca i gwiazd: „Niech będą światła na rozpostarciu niebieskim, ku rozdzielaniu dnia od nocy [nie ma tutaj mowy o ich stworzeniu, jest natomiast opisana ich praca w odniesieniu do dnia i nocy], a niech będą na znaki [symbole, gdyż słońce symbolizuje Boga, Chrystusa, Nowy Testament, uwielbiony Kościół itp.; księżyc – zakon, Stary Testament, cielesny Izrael; gwiazdy – apostołów i szczególnych nauczycieli Kościoła powszechnego, fałszywych nauczycieli, systemy religijne, Starożytnych i Młodocianych Godnych], i pewne czasy [takie jak cztery pory roku wyznaczane przez słońce, święta wyznaczane zwykle przez księżyc i jego fazy] i dni [takie jak dosłowne okresy 12 i 24-godzinne, 7 dni jako tydzień dni i 30 dni jako miesiąc wyznaczany zarówno przez słońce, jak i księżyc, a następnie ich znaczenie symboliczne] i lata [literalne i symboliczne wyznaczane zarówno przez słońce, księżyc jak i gwiazdy współpracujące w wyznaczaniu tych ustalonych czasów, dni i lat; także i tutaj widzimy, że nie jest przedstawione ich stworzenie, lecz funkcje tych ciał niebieskich].
„I niech będą za światła na rozpostarciu nieba, aby świeciły nad ziemią [również w. 15 przedstawia przeznaczenie i funkcje tych ciał niebieskich, a nie ich stworzenie]; i stało się tak. [w.16 ponownie wyraża misję słońca, księżyca i gwiazd] I uczynił Bóg dwa światła wielkie [by świeciły na ziemię]: