Epifaniczny tom 2 – rozdział 5 – str. 334
Chaos
pozostawiamy go tylko z krótkim powyższym wyjaśnieniem.. Dobrą rzeczą będzie natomiast podanie większej ilości szczegółów na temat znaczenia wyrażenia Duch Boży, które występuje w w.2, gdyż jest to związane z naszym tematem. Łuk. 1:35 w poetyckiej formie paraleli, przy użyciu której Gabriel wyjaśniał Marii, w jaki sposób bez ludzkiego ojca stanie się ona matką Jezusa, wyjaśnia określenie Ducha Świętego jako oznaczające moc Najwyższego: „Duch święty zstąpi na cię, a moc Najwyższego zacieni cię”. Żydzi mieli wiele sposobów na wyrażanie myśli w poezji. Zamiast rytmu i rymów słów, co występuje w poezji angielskiej, Żydzi tworzyli poezję przez rytmikę, kontrastowanie myśli. Przykładem rytmu myśli są paralele, w których ta sama lub bardzo podobna myśl jest powtarzana innymi słowami. Gabriel użył takiego przykładu poetyckiego stylu u Łuk. 1:35. Dlatego słów Duch Święty używa w tym samym znaczeniu co słów moc Najwyższego. Jest to bardzo dobitny dowód pierwszego znaczenia wyrażenia Duch Boży.
Kolejny wyraźny przykład znajdujemy u Jan 20:22, 23: „Weźmijcie Ducha Świętego [moc]. Którymkolwiek grzechy odpuścicie, są im odpuszczone, a którymkolwiek zatrzymacie są zatrzymane”. Związek między pierwszym zdaniem cytatu a pozostałą jego częścią wyraźnie dowodzi, że wyrażenie Duch Święty oznacza świętą moc udzieloną apostołom jako rzecznikom Boga w celu obwieszczenia Boskiego przebaczenia tym, którzy będą pokutować i wierzyć, i braku Boskiego przebaczenia dla tych, którzy tego nie uczynią. Innymi słowy, Jezus udzielał im mocy służenia Słowem (2Kor.5:18-21) w oparciu o zasługę Swej skończonej ofiary. Poprawne tłumaczenie Łuk. 1:17 potwierdza to samo: „Bo On [Jan Chrzciciel] pójdzie przed nim w duchu i w mocy Eliaszowej, aby obrócił serca ojców ku dzieciom”. Jest tutaj opisana moc dana Janowi jako zwiastunowi Jezusa. W 1Moj. 6:3 Bóg mówi nam,