Epifaniczny tom 1 – rozdział 2 – str. 43
Boskie Przymioty Istoty
z 5Moj. 4:15: „Nie widzieliście [Izrael] żadnego podobieństwa, dnia, którego mówił Pan do was na Horebie z pośrodku ognia”. Jego niewidzialność zawiera się także w stwierdzeniu o Jego mieszkaniu w gęstej ciemności z 1Król. 8:12: „Pan powiedział, iż miał mieszkać we mgle”. Ijob 9:11 najwyraźniej przedstawia niezdolność człowieka do zobaczenia Go, nawet jeśli znajduje się On blisko człowieka: „Oto idzie mimo mię, nie widzę go; a przychodzi, nie baczę go”. Jak realistycznie jest opisana ta cecha Boga u Ijoba 23:8,9: „Ale oto pójdę wprost, nie ma go; a jeśli nazad, nie dojdę go. Pójdę w lewo, choćby zatrudniony był, nie oglądam go; ukryłby się w prawo, nie ujrzę go”. Poetycko jest to stwierdzone w Psalm 18:12 oraz 97:2: „Uczynił sobie z ciemności ukrycie, około siebie namiot swój z ciemnych wód i z gęstych obłoków”. „Obłok i ciemność około niego”. Jan mówi o tym dosłownie jako o zwyczajnej rzeczy ludzkiego doświadczenia (Jan 1:18): „Boga nikt nigdy nie widział: on jednorodzony Syn, który jest w łonie ojcowskim, ten nam opowiedział [objawił Go naszym oczom zrozumienia przez Swe nauki]”. Także Jezus najpierw podaje to dosłownie jako fakt powszechnego doświadczenia Izraela (Jan 5:37): „Któregoście wy głosu nigdy nie słyszeli aniście osoby jego widzieli”. Później mówi o tym jako o powszechnym doświadczeniu człowieka (Jan 6:46): „Nie iżby kto widział ojca oprócz tego, który jest od Boga; ten widział ojca”. Święty Paweł w kilku tekstach używa nawet terminu Bóg: Kol. 1:15 – „Który [Chrystus] jest obrazem Boga niewidzialnego i pierworodnym wszystkich rzeczy stworzonych”; 1Tym. 1:17 – „królowi wieków nieśmiertelnemu, niewidzialnemu samemu mądremu Bogu, niech będzie cześć i chwała na wieki wieków”; Żyd. 11:27 – „jakoby widział niewidzialnego, mężnie sobie poczynał [Mojżesz]”. Wszystkie te wersety dowodzą, że jednym z przymiotów istoty Boga jest niewidzialność dla stworzeń ziemskich.