Epifaniczny tom 2 – rozdział 1 – str. 33
Uwagi ogólne
jest wniosek, że takie same zróżnicowanie praw natury i ich działania występowało przy stwarzaniu słońc i innych planet wszechświata, którego Ziemia jest małą częścią. Doszliśmy obecnie do miejsca, w którym jesteśmy przygotowani do zaproponowania definicji terminu prawa natury, który może być zdefiniowany tylko przez nielicznych.
Gdyby nas poproszono o określenie, co rozumiemy przez prawa natury, podalibyśmy następującą definicję: prawa natury to zasady istnienia, działania i relacji, którymi Bóg obdarzył materię ożywioną i nieożywioną przez udzielenie jej różnych właściwości jako niezbędnych dla jej zróżnicowanej struktury i jako regulujących jej istnienie, działanie i relacje. Definicja ta mówi nam, czym są prawa natury – zasadami istnienia, działania i relacji materii ożywionej i nieożywionej. Pokazuje ona ich źródło – Boga. Wskazuje, że wszystkie ziemskie istoty, łącznie z ludźmi, są częścią natury tak samo jak materiały niezorganizowane. Pokazuje ona, w jaki sposób materia otrzymała te zasady – otrzymując od Boga różne właściwości niezbędne dla jej zróżnicowanej struktury i regulujące jej istnienie, działanie i relacje. Definicja ta oznacza, że we wszystkich zmianach, jakie przechodziła materia ze stanu gazowego aż do obecnego, Bóg – który w zróżnicowany sposób obdarzył zmieniające się pierwiastki materii – twórczo kontrolował prawami poprzednio istniejących form, tworząc z nich nowe formy i ustanawiając nowe prawa odpowiednie dla nowych właściwości udzielonych zmienionej formie materii, aż osiągnęła ona swój stan obecny, który, jak sądzimy, będzie w pewnym stopniu nadal ulegał zmianie aż do końca Tysiąclecia, kiedy to formy te zostaną na Ziemi utrwalone. Do tego czasu człowiek nauczy się doskonale posługiwać tymi prawami dla swego błogosławieństwa. Tak więc błędem jest mówienie o trwałych i na wieki niezmiennych prawach natury na obecnej niedoskonałej Ziemi i we wszechświecie. Skoro zatem Bóg jest Stwórcą zarówno natury, jak i jej praw, które