Epifaniczny tom 2 – rozdział 2 – str. 61
Świat Ducha
nieśmiertelności – życia samego w sobie – co dowodzi, że w czasie wypowiadania tych słów jeszcze jej nie posiadał. Miał ją jednak po zmartwychwstaniu (1 Tym.5:16). To w zmartwychwstaniu stał się On dokładnym odbiciem substancji Ojca – Boskiej natury (Żyd. 1:3-5; Dz.Aפץ 13:33). To z powodu posłuszeństwa aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej, otrzymał On imię [naturę, urząd i chwałę] ponad wszelkie inne imię [naturę, urząd i chwałę] (Filip. 2:8-11).To dzięki otrzymanej w zmartwychwstaniu Boskiej naturze mógł On być nie tylko postawiony ponad zastępami niebieskimi, z których wszystkie są niższej natury od Boskiej, lecz także nad Kościołem, który także ma otrzymać Boską naturę (Efez. 1:20-23; 2Piotra 1:4; 1Kor. 15:41-54; 1Jana 3:2). Wszystkie te uwagi obalają pogląd, że przedludzki Logos posiadał Boską naturę. Podsumujmy: Zanim Logos stał się człowiekiem, był najwyższą ze wszystkich istot z wyjątkiem Ojca, a w naturze tuż poniżej Boskiej, lecz wyższej niż pozostałe zastępy niebiańskie (Żyd.2:16). W czasie pobytu na ziemi aż do Jordanu był On doskonałą bezgrzeszną istotą ludzką, niczym więcej i niczym mniej. Pozostając istotą ludzką, od Jordanu do Kalwarii przechodził transformację serca i umysłu do Boskiej natury. W nagrodę za wierność aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej, uzyskał w zmartwychwstaniu Boską naturę, z tej samej substancji, co natura Ojca, choć oczywiście stał się istotą inną od Ojca. W ten sposób teraz jest i na wieki pozostanie w Boskiej naturze, następnym po Ojcu jako pełnomocny Przedstawiciel Ojca w całym wszechświecie (Mat. 28:18; Efez. 1:20-23; Filip. 2:9-11; Żyd. 1:3-5). Chwała niech będzie naszemu Bogu za wysokie i wieczne wyniesienie naszego godnego Zbawiciela i Pana do stanowiska prawej ręki Boga – stanowiska głównej łaski!
Przypominamy sobie, iż stwierdziliśmy, że ci, którzy nauczają, iż przedludzki Logos był odwieczny i współistotny