Epifaniczny tom 2 – rozdział 2 – str. 79
Świat Ducha
mieszkańców (Ijob 37:6-24; 38:25-27,41; Psalm 65:10-13,14; 104:10-29; 135:7; 147:8,9; Dz.Ap. 14:17). Jego opatrzność objęła także mieszkańców Ziemi – człowieka i zwierzęta – podtrzymując, ochraniając i nadzorując ich dla ich najwyższego dobra, nawet w warunkach klątwy i doświadczenia ze złem, tak że w końcu człowiek skorzysta z różnych niesprzyjających doświadczeń na tej przeklętej grzechem ziemi (2Sam. 7:8,9; Ijob 12:23; Psalm 78:52-55; 145:15,16; Dz.Ap. 17:25-31). Jego opatrznościowe działanie jako Logosa było jednak szczególnie skierowane wobec wiernego ludu Bożego Starego Testamentu. Możemy to zauważyć w doświadczeniach każdego z wiernych opisanych w Świętej Księdze. Był on tym Aniołem Pana, który zataczał obóz wokół bojących się Pana i wyrywał ich z uścisków i od wrogów (Psalm 34:8). Nauki i historie Starego Testamentu obfitują w takie opatrznościowe czyny Logosa, z których przywołamy kilka: 1 Moj.7:1; 19; 20:3-6; 28:20,21; 48:15,16; 5Moj.2:7; Psalm 103:3-5; 105:17-22; 2Moj.14:21; 34:24; 1Król.19:1-8; Est. 3:1-10:3. Widzimy więc Jego przedludzkie dzieło opatrznościowe wobec wszechświata, ziemi, zwierząt i człowieka oraz ludu Bożego z czasów Starego Testamentu.
Był jeszcze trzeci rodzaj działalności przedludzkiego Logosa: działał On jako główny przewód objawiania Boskich dróg i celów w czasie podawania Starego Testamentu. Tak więc był On tym, który udzielił szczególnego potwierdzenia przymierza obiecującego nasienie Abrahamowi (1Moj. 17:1-22; 18:1-15). Także On przekazał Abrahamowi i jego nasieniu Przymierze Potwierdzone Przysięgą (1Moj. 22:11-18; Gal. 3:16, 29). Przy różnych okazjach ukazywał się z objawieniami Jakubowi (1Moj. 28:11-22; 32:24-30; 48:16). Ukazywał się Mojżeszowi, polecając mu udać się do Egiptu i uwolnić Izrael (2Moj.3:2-4:17). Jest on tym, przez którego Bóg przemawiał do Mojżesza spomiędzy cherubinów (2Moj. 14:19; 23:20,23; 4Moj.7:89). Sędz. 13:3-21; 2Król. 1:3,15; Izaj. 63:9