Epifaniczny tom 2 – rozdział 2 – str. 98
Świat Ducha
Taka istota jak szatan istnieje. Wielu, zniechęconych nonsensownymi naukami wyznań na temat szatana, odrzuciło nie tylko nauki wyznaniowe, ale również nauki Biblii dotyczące szatana jako, według nich, będące równoznaczne z naukami wyznaniowymi. W rezultacie zaprzeczają oni całkowicie, że istnieje taka istota jak szatan. Takie postępowanie jest jednak przeciwne rozsądkowi, jak również doświadczeniu i Pismu Świętemu, gdyż rozsądek nasuwa myśl, a Biblia naucza, że grzeszne, tak samo jak i sprawiedliwe czyny oraz wszechświat, musiały być zapoczątkowane przez jakąś pierwszą przyczynę. Pierwsza przyczyna tych grzesznych czynów musiała być grzeszna, a ponieważ grzeszne czyny mają swój cel i przyczynę, ich twórca musiał być istotą obdarzoną umysłem i wolą, a więc osobą. W ten sposób rozsądek wskazuje na osobowość pierwszej przyczyny, czyli źródła, grzechu, którą, jak zapewnia nas Biblia, jest szatan. Także doświadczenie wskazuje, że jest wiele niewidzialnych, złych istot – złych duchów. Nie możemy inaczej wytłumaczyć częstych przypadków przenikania do umysłów ludzkich nagłych oderwanych, nowych, obcych i odpychających złych myśli – myśli, które w przeciwieństwie do innych nie są podsuwane przez rozmyślanie, czynności, okoliczności i doświadczenia tych, do których umysłów wchodzą. Oznacza to ich istnienie.
Gdy przychodzimy do Biblii, znajdujemy tam wiele tekstów i zdarzeń, które wyrażają i sugerują osobowość szatana. Sposób postępowania Boga z szatanem i jego czyny w związku z Ijobem dowodzą oczywiście osobowości szatana (Ijob 1:6-12; 2:1-7). Opis anioła walczącego z szatanem i wzywającego Boga, by go zgromił, gdy ten sprzeciwiał się najwyższemu kapłanowi Jesuemu, zgadza się z twierdzeniem, że szatan jest istotą osobową (Zach. 3:1,2). Oświadczenie Jezusa dotyczące stosowania przez szatana obcych mu praktyk, by wesprzeć swą upadającą sprawę, mocno podkreśla osobowość szatana (Mat. 12:24-26). Równie mocno jest to