Epifaniczny tom 2 – rozdział 2 – str. 99
Świat Ducha
nauczane słowami Jezusa, że szatan był kiedyś w prawdzie, a później zapoczątkował kłamstwo i zabił rodzinę ludzką, gdy wprowadził grzech na świat (Jana 8:44; 1 Moj.3:1-7). Gdyby szatan, jak niektórzy utrzymują, był złą zasadą, to w jaki sposób mógłby on kiedykolwiek być w prawdzie? Gdyby szatan był złą zasadą, a nie złą osobą działającą przez złe zasady, jakże przeciwne byłoby to celowi oddania błądzącego brata z Koryntu szatanowi w celu korygującej chłosty, co zalecał Paweł (1 Kor.5:5)! Jak Biblia mogłaby mówić o jego zamysłach, gdyby nie mógł on myśleć i planować, gdyż obmyślanie wybiegów znaczy rozumowanie i cel, a więc osobowość (2 Kor.2:11)? Przekształcając się z anioła ciemności w postać anioła światłości, musiał on oczywiście myśleć i planować, co wskazuje na jego osobowość (2 Kor.11:14). Fakt, że demony wierzą i drżą – a zatem czują i myślą – dowodzi, że szatan, ich przywódca, także myśli i czuje, a więc jest istotą osobową (Jak.2:19). Jego krążenie wokół jako lwa ryczącego, szukającego zdobyczy, głównie chrześcijan, dowodzi osobowości (1 Piotra 5:8,9). Jego walka z Michałem o ciało Mojżesza, którego zapewne potrzebował jako przedmiotu czci w Izraelu, zgadza się z twierdzeniem, że jest on prawdziwą istotą osobową, a nie abstrakcyjną, złą zasadą (Judy 9). Zatem rozsądek, fakty i Pismo Święte potwierdzają osobowość szatana. Powinna być ona zatem przez nas uznana.
Najwyraźniej Lucyfer, jak nazywał się on przed upadkiem, początkowo był dobry, gdyż na początku był w prawdzie, choć w niej nie pozostał (Jana 8:44). Przed swym upadkiem – przed swym grzechem – był także jednym z głównych aniołów w niebie (Iz.14:12). Wskazuje to na jego ówczesną prawość. Tak więc zanim zgrzeszył, był czysty i doskonały na wszystkich drogach (Ezech. 28:13-15). Gdy więc Lucyfer wyszedł spod twórczej ręki Boga, był dobry, a Bóg nie stworzył go takim, by musiał grzeszyć. Wprost przeciwnie,