Epifaniczny tom 2 – rozdział 2 – str. 111
Świat Ducha
do nauczania przez swych rzeczników, a szczególnie przez duchowieństwo, następujących teorii: (1) królowie są bezpośrednio mianowani przez Boga jako namiestnicy i przedstawiciele; (2) robią tylko to, czego Bóg od nich żąda; (3) dlatego Bóg zatwierdza wszystkie ich ustawy (co znaczy, na przykład, że Bóg uznał wszystkie ustawy cara i Kaisera!); (4) tak więc ludzie zobowiązani są do przestrzegania bez sprzeciwu wszystkiego, czego żądają ich władcy! Zasada Boskiego Prawa władców miała na celu utrzymanie ludzi w poddaniu tym władzom, na których samolubstwie mógł polegać szatan w prowadzeniu takiej polityki rządowej, jaką chciał prowadzić, i w ten sposób, posługując się doktryną o Boskim Prawie, kontrolował on ludzi przy pomocy rządów.
Posługując się doktryną Boskiego Prawa arystokracji, nauczał on, zwłaszcza przez duchowieństwo, następujących rzeczy: (1) jest Boską dobrą wolą i przyjemnością, aby praktycznie cała ziemia i jej bogactwa były własnością i pod zarządem arystokracji; (2) członkowie arystokracji działają jako „rządcy i jałmużnicy Wszechmocnego” w rozdzielaniu na własnych warunkach nadwyżki darów ziemi masom rodzaju ludzkiego jako swym niewolnikom, poddanym lub pracownikom; (3) Bóg sankcjonuje zarząd arystokracji; (4) masy powinny zatem być zadowolone ze swego losu i z tego, co jest im udzielone przez tych „rządców i jałmużników Wszechmocnego”. Zasada Boskiego Prawa arystokracji była obliczona na utrzymanie ludzi w poddaniu jako niewolników, podwładnych lub pracowników arystokracji, na której samolubstwie mógł szatan polegać w prowadzeniu takiej polityki, jaką chciał, i w ten sposób, przez doktrynę Boskiego Prawa, kontrolował on ludzi społecznie i ekonomicznie. Doktryna Boskiego Prawa duchowieństwa posłużyła szatanowi za podstawę do nauczania, szczególnie przez kler, następujących myśli: (1) Bóg przemawia do ludzi przez duchowieństwo; (2) przedstawiciele tego duchowieństwa są więc jego rzecznikami przedstawiającymi prawdę; (3) sankcjonuje On ich nauki;