Epifaniczny tom 2 – rozdział 2 – str. 113
Świat Ducha
i wykorzystywały zwykłych ludzi oraz w mniejszym lub większym stopniu pozwalały na zbrodnie i inne naruszenia praw ludzi, które szatan z zasady popierał w poszczególnych wypadkach, częściowo dlatego, że celem jego było degradowanie rodzaju ludzkiego, a częściowo dlatego, by w wyjątkowych wypadkach doprowadzić do ukarania, i w ten sposób napełnić serca ludzkie strachem i uznaniem dla swoich praw. Jest on zatem zarówno aniołem światłości, jak i ciemności, w zależności od tego, co najlepiej służy jego celom (2Kor. 11:14,15).
Imperium oparte na takich zasadach i stosujące dla swego przetrwania takie środki musi być naturalnie pełne zła. Pismo Święte nazywa je „mocą ciemności” – grzechu i błędu (Kol. 1:13). Chociaż szatan wielce zwiódł ludzi doktrynami o Boskim Prawie królów, kleru i arystokracji, to jednak wiedział, że one same nie zdołają zapewnić mu panowania nad rodzajem ludzkim. Dlatego uznał za konieczne wprowadzenie jeszcze trzech innych doktryn, by podeprzeć nadbudowę, jaką utworzył na bazie trzech form zasady Boskiego Prawa. Trzy wyżej podane doktryny nazywamy podstawowymi doktrynami imperium szatana, a trzy następne doktrynami pomocniczymi. Oto one: (1) umarli nie są umarłymi, lecz żyją; (2) umarli stają się duchami i jako tacy są świadomi; (3) umarli znajdują się albo w stanie szczęścia, albo w męczarniach. We wczesnej historii rodzaju ludzkiego, już w samym Edenie, szatan wprowadził te trzy kłamstwa, za które Jezus nazwał go kłamcą i ojcem kłamstwa, a za przyjęcie których przez Ewę, w następstwie czego grzech i śmierć przyszła na rodzaj ludzki, Jezus nazwał go mordercą (Jana 8:44). Zauważmy słowa, w jakie szatan po raz pierwszy ubrał te trzy drugorzędne błędy swego królestwa: (1) „Żadnym sposobem [naprawdę] śmiercią nie pomrzecie [tylko pozornie umrzecie; w rzeczywistości żyć będziecie dalej, chociaż pozornie nieżywi, to znaczy, że umarli są żywymi] (…);