Epifaniczny tom 2 – rozdział 2 – str. 120
Świat Ducha
torturowali i w różny sposób zabijali „świętych i męczenników Jezusa”. Jednak szczytem szatańskich prześladowań, jak również szczytem jego władzy był okres władzy papieskiej od 539 do 1799 roku. W tym okresie, szczególnie poprzez inkwizycję, krucjaty i wojny, papiestwo jako główna część królestwa szatana na ziemi wymierzało członkom nasienia niewiasty najbardziej okrutną i dręczącą śmierć znaną w historii. Chociaż opinia publiczna nie pozwala już szatanowi na krańcowe prześladowania, jakie cechowały ciemne wieki, stosuje on tyle jadu przeciwko wiernym, ile jest to dla niego możliwe. W ten sposób wypełnia się powiedzenie, że „wszyscy, którzy chcą pobożnie żyć w Chrystusie Jezusie, prześladowani będą” (2Tym. 3:12). Powodem gniewu przeciwnika wobec nich jest oczywiście opowiedzenie się przez nich po stronie Boga i w ten sposób zagrażanie szatańskiemu porządkowi rzeczy.
Opozycja szatana wobec ludu Bożego datuje się od dni Abla, którego pobożność w kontraście do zazdrości i nienawiści Kaina (1Jana 3:12) zachęciła szatana do pobudzenia Kaina do morderstwa. Bardzo subtelne były jego ataki na lud Boży Starego Testamentu. Noe musiał znosić inspirowane przez szatana szyderstwa ludzi żyjących przed potopem. Wiara Abrahama była na wszelkie sposoby atakowana przez szatana w celu zniszczenia go. Bardziej pokojowy Izaak przechodził pewne trudności z powodu opozycji szatana. Bardziej agresywny Jakub miał dzięki szatanowi życie pełne kłopotów. Wszyscy wiemy o jego niewypowiedzianym dręczeniu Ijoba i Józefa przez dotkliwe nieszczęścia i sprzeciwianie się grzeszników (Ijob 1:6-12; 2:3-7). Życie Mojżesza pełne jest przykładów dokuczania i dręczenia go przez szatana przy pomocy bezbożnych jednostek, szemrania i niewdzięcznych mas. W nieco mniejszym stopniu widzimy to samo w życiu Aarona i Jozuego. Wszyscy sędziowie, a szczególnie Samson i Samuel, byli obiektami nienawiści szatana. Najbardziej jaskrawym przykładem szatańskiego,