Epifaniczny tom 2 – rozdział 2 – str. 156
Świat Ducha
że jesteśmy literalną solą umieszczoną w literalnej ziemi, by ją dosmakować, odżywiać i konserwować, lecz że chrześcijanie są w ludzkim społeczeństwie – symbolicznej ziemi – czynnikiem przyprawiającym, odżywiającym i konserwującym. Iz.60:2 z pewnością nie odnosi się do literalnej ziemi okrytej ciemnością; gdyby bowiem chodziło o to, byłoby ciemno zawsze wtedy, gdy słońce nie świeci na ziemię, bez względu na liczbę żyjących świętych; i byłoby jasno zawsze wtedy, gdy słońce świeci, bez względu na liczbę żyjących świętych. Myśl tego fragmentu najwyraźniej jest taka, że gdy ogół społeczeństwa będzie znajdował się w ciemności błędu, wierni pozostaną w świetle prawdy. Jak oczywistym jest to, że w 1Moj. 4:14 słowo ziemia oznacza społeczeństwo w pierwszym swym użyciu, a planetę, na której żyjemy, w swym drugim użyciu: „Oto mię dziś wyganiasz z oblicza tej ziemi [społeczeństwa], a przed twarzą [łaską] twoją skryję się, i będę tułaczem i włóczęgą na ziemi [naszej planecie]”. A także: „A była wszystka ziemia [ludzkie społeczeństwo] jednego języka” (1Moj. 11:1). Można by przytoczyć inne przykłady symbolicznego znaczenia społeczeństwa związanego ze słowem ziemia, jednak to, co podaliśmy powyżej wystarczy, by udowodnić omawiany tu problem.
Skoro ustaliliśmy, że symboliczna ziemia Pisma Świętego oznacza społeczeństwo, zauważmy teraz, że symboliczna ziemia, na której aniołowie jako symboliczne niebiosa świecili przed potopem, była ludzkim społeczeństwem, takim jakim było ono wówczas zorganizowane. Z faktu, że ziemia nie była dzielona na własność prywatną aż do dni Falega [dzielący] po potopie (1Moj. 10:25), z faktu, że pierwszy ludzki rząd został utworzony przez Nemroda (1Moj. 10:10) oraz z faktu, że pierwsza transakcja handlowa zapisana w Biblii to nabycie przez Abrahama pola i jaskini w Machpelu (1Moj. 23:3-20) – wnioskujemy, iż przed potopem nie było prywatnej własności, nie było wśród ludzi rządów ani konkurencji w handlu. Innymi słowy, wydaje się, że społeczeństwo było