Epifaniczny tom 2 – rozdział 3 – str. 230
Świat materii
Powiększono je dwudziestokrotnie, co pokazało 44 000 mgławic. Prof. MacMillan podkreślił, że zakładając równomierne rozmieszczenie, liczba mgławic w dwudziestokrotnych powiększeniach fotograficznych wyniosłaby 75 000 000, co daje krąg o promieniu około 300 000 000 lat świetlnych. Uważa się, że każda mgławica jest układem gwiezdnym podobnym do naszej Drogi Mlecznej, która sama w sobie zawiera ponad miliard gwiazd”. Z pewnością mamy tutaj cudowność – znacznie więcej niż potrzeba do zadowolenia najbardziej wymagających. Odważamy się jednak stwierdzić, że gdy w teleskopie zwierciadłowym, jaki jest obecnie budowany, zostanie zamontowany obiektyw wielkości 508 cm, liczba 75 000 000 Dróg Mlecznych ponownie będzie zmniejszona do odpowiedniej wielkości mikroba w porównaniu z gigantyczną wielkością liczby jeszcze nie odkrytych innych Mlecznych Dróg. Niewątpliwie później, gdy powstaną jeszcze większe, a więc i bardziej przenikające teleskopy, ten proces odkrywania wciąż większych liczb Dróg Mlecznych będzie kontynuowany niemal bez końca!
Całkiem niedawno w Wielkim Obłoku Magellana ujawniono pewne zdumiewające rzeczy. Gdy 400 lat temu Magellan okrążał Ziemię wokół przylądka Horn, najbardziej wysuniętego na południe krańca Ameryki Południowej, znajdując się daleko na południe od równika, odkrył on dwa obłoki mgławic – grup gwiazd tak bladych, a jednak tak zwartych przy oglądaniu gołym okiem, że wydawały się one obłokami. Od tego czasu większy z nich jest nazywany Wielkim Obłokiem Magellana, a mniejszy Małym Obłokiem Magellana. Przytoczymy teraz cytat z codziennej prasy, podający kilka bardzo niedawnych odkryć dotyczących Dużego Obłoku Magellana: „Lśniąca próżnia, o wiele jaśniejsza niż połączone promieniowanie wszystkich gwiazd, jakie można dostrzec gołym okiem, została odkryta w galaktyce oddalonej od Ziemi o 90 000 lat świetlnych, powiedział dr Harlow Shapley, dyrektor Obserwatorium Astronomicznego w Harvardzie, w końcowym wykładzie