Epifaniczny tom 2 – rozdział 14 – str. 543
Ewolucja nie jest metodą twórczą
w przeciągu 2 000 000 lat. Załóżmy, że pominiemy końcówkę i pozostawimy 1240 jako wielokrotność podwajania się, a następnie podniesiemy 2 do 1240 potęgi. Wynik wyniesie 18 932 139 737 991 i jeszcze kolejnych 360 cyfr, co dałoby tak dużą liczbę, że obiegłaby ona wokół duży pokój. Takie wielkości są nie do pojęcia przez ludzki rozum. Zabrakłoby dla nich miejsca na ziemi, a gdyby zostali umieszczeni na jej lądowej powierzchni, staliby sobie na głowach na wysokości wielu kilometrów. Uwagi te oczywiście całkowicie obalają twierdzenie tych ewolucjonistów, którzy utrzymują, iż ludzkość przebywa na ziemi 2 000 000 lat.
Przyjrzyjmy się teraz najkrótszemu wiekowi człowieka sugerowanemu przez ewolucjonistów – 100 000 lat, czasowi zdecydowanie zbyt krótkiemu, by ewolucja doprowadziła człowieka do jego obecnego stanu od stanu o krok oddalonego od małpy. Przyjmijmy, że zaludnienie podwajało się dziesięć razy wolniej od Arabów, tj. raz na 1161,53 lata. W przeciągu 100 000 lat zaludnienie podwoiłoby się zatem 86,1 razy. Pomijając końcówkę, 2 podniesione do 86 potęgi daje 4 660 210 253 138 204 300, czyli 2 527 570 733 razy więcej ludzi niż obecnie znajduje się na ziemi! Uwaga ta obala nawet najłagodniejszą formę ewolucji w odniesieniu do wieku człowieka na ziemi. Gdyby człowiek żył na ziemi 10 000 lat i gdyby nie było potopu, ludzkość podwajająca się w tempie Arabów (najniższym z trzech powyższych przykładów) byłaby 2 000 000 000 razy bardziej liczna niż teraz, tj. 3 608 374 000 000 000 000. Gdyby za dni Noego nie było potopu, to opierając się na tempie podwajania ludzkości od chwili spłodzenia przez Noego Sema, tj. co 146,13 lat, w ciągu 6060 lat od stworzenia Adama i Ewy byłoby 41,35 podwojeń. 2 podniesione do 41,35 potęgi daje 2 583 852 323 274, i takie byłoby obecne zaludnienie ziemi, gdyby w czasach Noego nie było potopu. Jest to około 2500 razy więcej niż wynosi obecna populacja. Widzimy zatem, że matematyka potwierdza biblijny wiek