Epifaniczny tom 2 – rozdział 14 – str. 547
Ewolucja nie jest metodą twórczą
dowodząc, że człowiek był wówczas wysoce rozwiniętą istotą. Najbardziej starożytne ślady człowieka ukazują go jako kogoś posiadającego znaczny stopień cywilizacji i rozwoju, co dawało mu większe zdolności: przeciętna dzisiejsza czaszka jest bowiem o ponad 3 cm mniejsza w obwodzie niż średnia czaszka wydobyta w Pompejach. To, że człowiek w pewnych sprawach nie był tak zaawansowany jak obecnie, nie jest wynikiem ewolucji, lecz dnia przygotowania, w którym znajdujemy się przez ostatnie 140 lat. Wielki postęp tych lat nie może być bowiem wynikiem ewolucji, ponieważ był on bardzo gwałtowny i niezmiernie szybki po 1799 roku, kiedy to rozpoczął się Boski dzień przygotowania do Tysiąclecia. Gdyby jednak ewolucja była prawdziwa, postęp ten od samego początku byłby stopniowy. Historia cywilizacji obala ewolucję pod tym względem, ponieważ dowodzi, że każdy naród jest jak istota ludzka: przechodzi przez okres dzieciństwa, młodości, dojrzałości, pełnego rozkwitu, wiekowości, schyłku i rozkładu, np. Egipt, Asyria, Babilonia, Persja, Grecja, Rzym, Turcja, Hiszpania itp. Gdyby jednak ewolucja była prawdziwa, cywilizacja rozwijałaby się cały czas i w miarę zbliżania się końca nie podlegała schyłkowi ani rozkładowi. A zatem starożytne cywilizacje przeczą ewolucji i potwierdzają jedność ludzkiej rodziny, który to fakt obala pewne formy ewolucji, gdyż pozbawiają one ludzkość jedności, przypisując jej wielogłową mieszaninę nie związanych ze sobą istot.
Kilka nowszych nauk, np. mendelizm i biometria, jest przeciwnych ewolucji. Ogromną liczbą eksperymentów na życiu roślinnym i zwierzęcym Mendel udowodnił kilka naturalnych praw dziedziczności. Jednym z nich jest to, że pierwsze potomstwo pozytywnej (dominującej) i negatywnej (recesywnej) rośliny czy zwierzęcia dziedziczy po rodzicu dominującym. W drugim pokoleniu przeważa dominujący, lecz pojawia się także ten negatywny. W trzecim i czwartym pokoleniu obydwa pojawiają się mniej więcej po równo.